viernes, 29 de enero de 2010

Artículo de Roberto Blanco Valdés

La libertad y sus enemigos



La libertad es, sin ningún género de dudas, la gran conquista de la modernidad. Libertad para reunirse, asociarse, o transmitir información veraz; libertad para afiliarse a un partido o a un sindicato; libertad para pensar y expresar las propias opiniones.

Pero la libertad no se ha asentado en parte alguna sin librar duras batallas contra sus muchos y resistentes enemigos. De hecho, la victoria de los derechos democráticos que definen las sociedades abiertas en las que tenemos la fortuna de vivir se ha producido pasito a pasito, y no sin serios retrocesos.

Satisfechos como estamos -con todo la razón- de lo mucho que hemos conseguido para convertir los derechos individuales en el fundamento del orden político y de la paz social, olvidamos con frecuencia, sin embargo, que los enemigos de la libertad conspiran día y noche para tratar de eliminar la que constituye su consecuencia más fundamental: que, dentro de los límites de la ley y del respeto a los derechos de los otros, cada uno pueda hacer lo que le plazca.

Tal cosa no es posible, sin embargo, cuando el precio que debemos pagar por ejercer nuestros derechos se abona con la moneda de la inseguridad o del riesgo a ser objeto de ataques o atentados. Goza de libertad de expresión quien puede expresar sus ideas y opiniones sin tener que pensar cada vez que lo hace que puede haber alguien que venga a despertarlo de mala manera en plena noche y a meterle el miedo en el cuerpo, a él y, sobre todo, a su familia.

Y es que los enemigos de la libertad no son solo quienes la suprimen por decreto y desde el poder la pisotean, quienes encarcelan a sus adversarios políticos y destrozan un sistema democrático para construir sobre sus escombros una dictadura personal o de partido. Esos son, sí, los más visibles, los que dejan a generaciones completas hechas añicos y a países enteros rotos por una fractura que puede llevar decenios superar.

Los enemigos de los derechos y libertades de todos los demócratas son también los que viven aterrorizados con su misma existencia y no soportan ni toleran, porque no les da la gana, que nadie haga o diga lo que a ellos no les gusta. Esos que se consideran con el derecho de tratar de amedrentar a todos los que no piensan como ellos y de responder a las palabras a golpe de violencia. Sin más argumentación, ni más debate que el de oponer la fuerza bruta a la razón.

La disputa entre la espada (o la agresión, o la bomba) y la pluma ha sido siempre una lucha desigual: porque frente a los que hablan y escriben a cara descubierta, sin más intención que exponer sus argumentos, están los que acechan en la oscuridad, sin otra perspectiva que la de no ser desenmascarados por la luz que da la libertad.



http://www.lavozdegalicia.es/opinion/2010/01/29/0003_8259386.htm

lunes, 25 de enero de 2010

Presidencialismo vs Parlamentarismo

Dentro de los sistemas políticos podríamos diferenciar entre países como EEUU, cuyo sistema político es Presidencialista, y a España, cuyo régimen es Parlamentarista.

Todo sistema político tiene sus lógicas carencias, pero el carácter liberal y las ventajas son ampliamente superiores en un régimen que en otro.

La ventaja más importante del sistema presidencialista frente al parlamentarismo es la rígida separación de poderes y la elección independiente del legislativo y el ejecutivo.

En un Estado Presidencialista, el pueblo tiene la potestad para elegir al Parlamento y al Presidente de forma independiente uno de otro, sin que el Presidente tenga que pertenecer al partido mayoritario del Congreso; mientras que en el Parlamentarismo se elige exclusivamente a un Parlamento que, posteriormente, elegirá como Presidente al candidato del partido con más escaños, por lo que la voluntad popular,en muchas ocasiones, se ve reducida a la mera voluntad de unos cuantos, estableciendo cuando lo necesitan pactos con otros partidos que en muchos casos no coinciden en programa y en ideología, arrebatando el futuro gobierno a proyectos mayoritarios que se quedan a las puertas de formar un Gobierno por tan sólo un diputado.

La ventaja en el modo de elección independiente de los poderes legislativo y ejecutivo permite una mayor elección para los votantes, que pueden votar para elegir tanto al jefe del ejecutivo -a través de electores- como a los legisladores, constituyéndose una efectiva separación de poderes.

Este sistema, que en EEUU funciona, con sus lógicas carencias, bien, ha sido implantado en América Latina, pero con resultados no tan favorables, debido, en mayor medida, al poder desmesurado que quieren ejercer algunos presidentes, que al propio sistema.


Es una deformación de los principios del sistema hacia una dictadura, como Venezuela, en donde se le han concedido facultades extraordinarias a Hugo Chávez, que exceden a las de un Presidencialismo constitucional.

Un sistema presidencialista puro debe estar controlado constitucionalmente, por ejemplo, permitiendo que otro poder posea mecanismos de control y colaboración entre éstos, porque, de lo contrario, no se puede hablar de Presidencialismo, con su correspondiente rígida separación de poderes, sino de dictadura, ya que el presidencialismo tiene como principal valor la separación de poderes, no la concentración de estos, en gran medida, en una persona.

Un caso que demuestra que el poder ejecutivo debería ser elegido por el pueblo de manera directa para mostrar una clara separación de poderes es la degeneración que el sistema Parlamentario ha adoptado, por ejemplo, en España, en donde, al ser un sistema Parlamentarista, debería de hablarse de todos los diputados que figuran en una lista y no como se hace, que sólo se habla del candidato a Presidente de Gobierno como si fuese un Sistema Presidencialista. También, porque de la manera que se articula el poder político en España hay una clara preponderancia del Ejecutivo sobre el Parlamento, sobre El Poder Judicial, sobre el Tribunal Constitucional y además sobre los medios de comunicación, algo que, en ciertos momentos, hace prevalecer el interés partidario que la defensa del ordenamiento constitucional.

En definitiva, creo que que el sistema Presidencialista se ajusta más a la evolución política de los Estados, tiene un contenido mucho más liberal, permite una participación directa del pueblo en la elección del poder legislativo e indirecta en la del ejecutivo, con una separación de poderes clara y rígida.

miércoles, 20 de enero de 2010

La lealtad de los amigos





Ya que no soy de esos hombres con alma de poeta ni tampoco soy persona de grandes discursos, me ceñiré a mi sencilla gramática para dedicarle unas palabras a un amigo que, a partir de hoy, tendrá por estancias las Américas de Colón, por cierto, a las que se va con una figura de Pedro Madruga (encontrad relación), obra de Sargadelos (viva Isaac Díaz Pardo).

César Abal.

Seguramente tendría que contar tantísimas anécdotas de todos estos años de amistad, pero prefiero dedicarle unas palabras de hasta luego que no un aventurado adiós.

Tiene entre sus manos una oportunidad laboral de esas que no se presentan todos los días y menos en los aberrantes tiempos de nuestra era.

Se va a lo que siempre le gustó, la empresa privada.

Ganador hace unos años del Primer Concurso Ideas Empresariales Concello de Pontevedra, plasmó a lo largo de sus más de mil entradas en el Blog que regenta su idea moderna de Pontevedra, fuera de ese condenado bipartito local.

Si no fuese por él, seguramente yo no habría seguido militanto en política en ciertos momentos en los que el destino no me acompañó, pero yo, al igual que él, no guardamos resentimiento hacia nadie, tenemos ideales, no jugamos a vetar a compañeros, tan sólo somos coherentes con una lealtad que en su día dimos a unas personas que admiramos y ayudamos sin pedir nada y sin esperar nada a cambio.

Amigo mío, te deseo todo lo bueno que un camarada le puede desear a otro.

Desde tu querida Galicia, acuérdate que aquí estamos y seguiremos estando.

Con un brindis me despido.

Por ti, César.




viernes, 15 de enero de 2010

FAD en SantiagoSiete

A través del diario semanal gratuito SantiagoSiete, el Foro Alumnos de Dereito, al que pertenezco, recibe un espacio muy generoso que nos ayuda para darnos a conocer en la ciudad compostelana.
[Pinchad en las fotos para agrandar]

martes, 12 de enero de 2010

Las dictaduras son así, los Castro también

[Publicado en: Cuba democracia y vida)]

Las dictaduras son así.

No es la primera vez, ni será la última. Si viven los Castro, vive la Dictadura.

Ahora, ha sido a un propio de Zapatero a quien sus aliados cubanos no han dejado entrar en Cuba, el Eurodiputado andaluz, Luis Yáñez, que viajaba con visado de turista y a quien los jerifaltes de los hermanos Castro devolvieron a Madrid de una patada y sin ninguna explicación.

No es la primera vez que Cuba se niega a dejar entrar políticos españoles.
En el ayer más reciente, fueron, entre otros, Jorge Moragas, las senadoras Rosa López Garnica e Isabel San Baldomero, y hoy le ha tocado al señor Yáñez, por haber escrito un artículo en el que decía que Castro y Franco se admiraban, además de algunas otras críticas valientes al Régimen Castrista.

Para algunas personas siempre es mucho más fácil callar y guardar silencio que tratar de liderar movimientos políticos que en el día de mañana no llevarán el peso de haber silenciado sus ideas frente a la ardua tarea de defender y promover la justicia, que en política se hace llamar Democracia, el gobierno del pueblo y para el pueblo guiado por la soberanía nacional.

Hombres de los Castro o aquellos cantantes que profesaron odas a la tiranía cubana -disfrazada de paz- en la Plaza de la Revolución de Cuba, pidiendo al mundo adherirse a la Cuba de Castro, a esa que esos pseudodemócratas (muchos nacidos bajo la bandera española) cantaron olvidándose de los crímenes contra la vida humana y, por ende, del derecho fundamental más sagrado que es el respeto a la vida y a la integridad física de una persona por el mero motivo de disentir en el ideario político comunista, también a ese filocastrismo que sostiene ideológicamente la dictadura cubana en el mundo de las sombras, que en Galicia y España no está exento de apoyos, serán sometidos al Juicio Ético de la Historia.

En cambio, será la disidencia, los líderes internacionales, todos aquellos que lucharon contra el poder autoritario de unas pocas familias que se enriquecieron ahogando económicamente a los trabajadores cubanos, los que en el día de mañana, esperemos más bien pronto que tarde, estarán llamados a devolver los poderes políticos al pueblo en una Cuba soberana y libre para reconvertir su sistema en un Estado de derecho.

Después de dos hechos muy graves acontecidos, uno, en torno a la Plaza de la Revolución y, dos, la inadmisión de un español en Cuba, he vuelto para denunciar desde una opinión personal lo que sigue aconteciendo en Cuba.

Para terminar, muchos nos seguiremos diferenciando de todos esos personajes que militan en ciertos partidos que nunca tendrían problemas para hacer su entrada en Cuba, y que no les importarían tomar las mismas medidas si gobernasen Cuba contra personas que escribimos libremente contra los autoritarismos totalitarios.

"PASIÒN PONTEVEDRESA, AIRES CUBANOS"

La ambigüedad de Zapatero sobre Cuba

La sinrazón sigue viva

En el devenir histórico de Cuba

Felicidades tirano

Nuevas Generaciones con la libertad!

Haced memoria y solidarizaros con Cuba

Cuba en clave de mujer

viernes, 8 de enero de 2010

Pensando en Castelao


Houbo un home que no último discurso que deu en vida clamaba pola esperanza de vencer un cancro de pulmón co único obxectivo de seguir na ardua defensa da súa terra e do galeguismo organizado no exilio.

Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.

A súa é unha figura moi utilizada e, ás veces, desprestixiada polo uso manipulado que fan da súa senlleira persoa algúns grupos independentistas -a quenes convido a defender a Castelao, mais non ao seu patrimonio-, aínda que, ben é certo, tamén foi descontextualizada polos partidos estatais.

Unha das armas que usan "os buscadores da liberación nacional de Galiza -UPG-" é a visita que Castelao fixo á URSS ao mesmo tempo que gardan baixo chave certos parágrafos de Sempre en Galiza que poderían xustificar as súas reclamacións ideóloxicas "procastelaoistas", esquecendo a ardua defensa do nacionalismo vasco que é de dereitas, da sociedade conservadora, dos foros e a defensa do "federalismo hespañol", coa que fai gala Castelao.

Para moitos, a figura política de Castelao é complexa pola evolución que conforma o seu pensamento político e a súa figura dentro do galeguismo ata convertérense no seu principal valedor.

Castelao tivo os seus primeiros contactos coa política no Partido Conservador de Antonio Maura, que, por certo, era un partido moi de dereitas, proclive ás autonomías de Cuba e Porto Rico.

Asentado en Pontevedra, funda no ano 1916 a Agrupación Local das Irmandades da Fala.

Crea xunto a Risco a Revista Nós, de onde sairá todo o esquema ideolóxico dos galeguistas do primeiro tempo do Partido Galeguista, fundamentalmente formado por persoas de centrodereita.

Castelao, Risco e Otero Pedraio son figuras ás veces manipuladas como a propia historia do galeguismo, que algúns tratan de vencellar e aislalo soamente ao independentismo ou tamén nacionalismo de esquerdas, cando isto é totalmente falso por arriba e por abaixo.

O Partido Galeguista da primeira hora aínda que tivese un amplo grupo de esquerda moderada, non foi un partido de esquerda radical, era maioritariamente de centrodereita, e non era independentista como nolo venden os únicos que hoxe en día dan permiso para ser galeguistas. O Partido Galeguista traballou para transformar España nun Estado Federal onde Galicia xogase un papel fundamental como Estado Federado dentro do que chamaban "Hespaña", todo iso, un programa político infinitamente distinto ao proxecto marxista e de independencia política que amparan partidos como a UPG, corrente dominante do BNG, en oposición a outras correntes máis achegadas ao centro como o PNL ou máis moderados como Máis BNG.

Por exemplo, en canto manipulacións, está a profetización que algúns señores fan da versión política de Vicente Risco, polo que lles convidaría a participar na lectura dos textos do ourensán, que hai dos anos 20 e 30, a todos eses baluartes da "U", pretendentes ao trono do seu legado intelectual, para que coñezan de propia man o que Risco opinaba dos partidos marxistas, o cal non significa que o comparta, pero convén expoñelo para non se confundir.

Froito diso, a obra de Risco, consecuentemente, tanto entón como agora, foi falseada e ocultada.

A Castelao rifárono propios e non tan propios pola súa transcendencia xeral.

Particularmente, nunca foi unha casualidade que Manuel Fraga afirmase na etapa máis galeguista do seu mandato que "Castelao era o ideólogo do seu partido e que si vivise militaría na súa formación".

Nos termos dos actuais partidos galegos, eu, do mesmo xeito que o profesor Alonso Montero, non encadraría en ningún partido a Castelao -tampouco no BNG-, e si mesmamente eu tivese que facelo nun, sería en algo próximo a unha idea socialocristiá, a algo próximo a unha CiU en Galicia, e como tamén a min me gustaría, a un PP fortemente galeguista. Nunca a un BNG guiado desde a sombra por un partido como a UPG, que merece o noso respeto, mais non a nosa adhesión, xa que considero que o marxismo hoxe en día non contempla unha praxis e uns principios ideolóxicos adecuados funcionalmente aos nosos tempos e menos para un partido que é hexemónico dentro do nacionalismo galego.

Moitos dos parágrafos de Sempre en Galiza (obra sempre debatida á de Teoría do Nacionalismo Galego de Risco como Biblias do galeguismo) son odas ao capitalismo e, en concreto, ao capitalismo vasco.

-Foi un firme federalista e un gran crítico do centralismo das esquerdas republicanas. O proxecto político que defende Castelao é unha Galicia federada dentro dunha España na que se integraría tamén Portugal, pero nunca na defensa dunha Galicia separada, cunha autodeterminación que daquela tiña outro significado.

"Somos xenerosos ante España e o seriamos moito máis ante un estado peninsular organizado en réxime federal; pero somos intransixentes ante Castela".


"Para nós non hai máis que unha república viable: a que se basea no libre consentimento das nacionalidades que integran España. Damos por ben mortas á primeira e segunda República e esperamos á terceira. Esta terceira República será federal si quere ser definitiva".

"O que máis nos doe é que os compañeiros de desterro seguen soñando coa República do 31, causa indirecta da nosa dor".

Como todos sabemos é moi crítico coa "dereita castellanista" do mesmo xeito que o é coa esquerda centralista. Non sei se podemos dicilo, pero tanto esquerda como dereita poden coller pizcas dos pensamentos de Castelao.

Dada a miña opinión sobre a súa figura, totalmente debatible, no sesaxésimo ano da súa morte, para a maioría, é unha persoa que transcendeu ideas de partidos para convertérense no precursor e emblema da nosa Autonomía, como así o atestiguan as Medallas Castelao, creadas para celebrar a chegada dos restos do seu corpo a Galicia.

Para rematares, a súa personalidade debe ser defendida como legado e non como xustificación ideolóxica de esquerdas ou dereitas desvirtuadas hoxe en día da época na que lle tocou vivir a un home do seu tempo, cando Galicia escribíase politicamente con minúscula.


*Breves incisos.


Abordando o que estes días ocupa a tódolos teimudos coma min e que pensamos que o Galego é de todos, vouvos deixar unhas verbas moi integradoras dun bo amigo do Deza, que nomea a Castelao cunha das súas citas históricas e que se gañou nomem propio no mundo galego.

“Pois si, rotundamente, o galego é de todas e de todos, é a alma dun pobo de traballadores e empresarios, de políticos, xornalistas e financeiros, e de xentes de toda condición social con ampla visión das necesidades do seu pobo reflectidas de base no seu propio ser”. Isto moita xente non o entende, e síntense envergoñados.

“É dos militantes do PP, do PSOE, do BNG; é de conservadores, liberais, socialdemócratas e marxistas; é dos que como
Castelao pensamos que “sendo galego non podo ser máis que galeguista”.
Cuiña dixit.

martes, 5 de enero de 2010

Galego e Decreto

Como amante da Historia, das tradicións, do coñecemento das culturas, da filosofía socrática do intelectualismo moral, son un devorador de lecturas variadas segundo o momento e as apetencias cotiás de cada día.

É nestes nadales das nosas vidas cando as persoas en Galicia debemos falar como seres individuais, facendo uso da nosa liberdade para opinar e, así, non caer en discursos feitos ou que xa nos veñen dados por asociacións convertidas ao extremismo como Galicia Bilingüe ou A Mesa pola normalización lingüística.

A deriva lingüística, división como a chaman algúns nos círculos políticos, produciuse por unha percepción da cidadanía de tratar de impor o galego no "Decretazo Bipartito" (o cal, o Consello Consultivo declarou non conforme a dereito), algo que non é consecuencia da casualidade, senón pola falta de consenso que houbo entre Goberno e Oposición á hora de elaborar un novo Decreto que desenvolvese a Lei de Normalización Lingüística aprobada por unanimidade durante o mandato de Albor.

Entendo que ante a percepción xeneralizada de moitos pais de que aos seus fillos váiselles a falar só en Galego exista unha reacción que se concentre nesa plataforma que se fai chamar "Bilingüe", polo cal, cuestiónome o seguinte: cando a súa situación de ataque frontal ao galego reverta a situación que din que hai de acoso ao español e sexa o galego o que estea menospreciado, eles mesmos sairán á rúa a defender o bilingüismo?, xa que calquera situación de diglosia debe ser denunciada sexa cal for a lingua ou idioma maioritario, polo que albisco moito "antigalleguista", separando a estes das persoas que a boa fe non queren que se impoña ningún idioma no ensino.

Doutra banda, serei sempre fiel á fala e á lingua galega que falaron os meus devanceiros e non á que nos tratan de vender, que está a ser levada por algúns sectores galizos ao lusismo, contra cuia deriva loitaron no seu tempo Eladio Rodríguez ou Lugrís Freire; termos cultos en -cc, ct, pt-, por exemplo, están a perderse. Qué avance para o galego converter "Diccionario en Dicionario"!!.
Tamén, reivindico a lingua dos poetas do Rexurdimento como Marcial Valladares, Curros ou Rosalía de Castro, que se esforzaron a eito por dignificar a fala do pobo, dirección, a cal, Risco aconsellounos ir cando no ano 1921 expresou "Non soubemos traballar cientificamente o leigado cultural de Rosalía e Curros". E, como non, aos que falaron o galego da súa zona dialectal pondo como exemplo a Anxel Fole nos fermosos contos da "Lus do Candil".

Ese é o legado que defenderei sempre, o dos nosos devanceiros, o que ten que perdurar, fronte a xente disfrazada de "Bilingües" que nos seus comezos dín o meu apoio como, tamén, fronte a ese nacionalismo excluínte que nos quere aproximar a "PortuGaliza" escapando de todo o que cheire a ter orgullo de ser galego como tamén orgullo de ser español e formar parte de España.

Quixera seguir falando de normativas lingüísticas aínda que non son especialista niso, pero unha vez lido e analizado o Texto do borrador do Decreto no ensino non universitario, parécenme preocupantes as posicións dos que xa tiñan preparadas as súas reaccións fose cal for a dirección deste borrador.

Cualifícoo como o menos malo que podía sair, paréceme un Decreto con sentido común e ambicioso ao introducir o inglés. Un Decreto que defende, protexe e fomenta o galego como así se manifesta na Disposición segunda como "lingua na administración educativa" e no Art. 10 onde se establecen "os Equipos de dinamización da lingua galega nos centros dependentes da Consellería".

- en Ed. Infantil, o profesor expresarase na lingua que fale o alumnado, coidando que adquira, de forma oral e escrita, o coñecemento da outra
lingua oficial de Galicia, dentro dos límites da etapa ou ciclo.
Para o que se consultará aos pais nas preinscricións.
Cada centro educativo deberá facer constar non seu proxecto lingüístico
de centro as actividades e estratexias de aprendizaxe empregadas para que
o alumnado adquira, de forma oral e escrita, o coñecemento da lingua
oficial non predominante.

- en Educación primaria, as materias lingüísticas impartiranse na lingua
de referencia (Lingua Galega en Galego e Lingua Castelá en Castelán); Das materias Coñecemento do medio natural, social e
cultural e Matemáticas, unha impartirase en galego e outra en castelán (como na miña época, cando sempre estudaba Coñecemento en Galego e Matemáticas en Castelán, só que agora se elixirá cal en galego e cal en castelán); Cada centro
educativo decidirá a lingua en que se impartirá o resto de materias, establecendo un equilibrio nas horas
semanais ofertadas en galego, en castelán e en lingua(s) estranxeira(s).

- en Secundaria e Bacharelato, garantirase a adquisición da
competencia lingüística propia da etapa e do nivel nas dúas linguas oficiais
da comunidade autónoma e potenciarase a adquisición dunha
competencia efectiva en lingua(s) estranxeira(s), principalmente en lingua
inglesa. Con esa finalidade, establecer que un tercioo das horas semanais
ofértese en galego e outro tercio en castelán, e prevese que o tercio
restante se poida impartir en lingua(s) estranxeira(s).

Aseméllase á época en que eu estudei en infantil e primaria; agora, equiparando en Bacharelato e ESO o galego ao castelán, sumando unha necesaria lingua estranxeira, o inglés, na formación.


En definitiva. Comecemos pola base. O Decreto debe estar dirixido a todos e non a posicións excluintes duns ou doutros.

viernes, 1 de enero de 2010