jueves, 31 de diciembre de 2009

Propuesta para el Premio Ciudad de Pontevedra


En la categoría de persona física, y a título postumo, la Asociación Turoqua a través del escritor y amigo personal del candidato, Alexander Vórtice, propone la figura de Don Juan Vidal Fraga para el Ciudad de Pontevedra 2009. Ésta es la memoria justificativa entregada hoy en el Registro del Concello de Pontevedra.

Juan Vidal Fraga (Cambados 2 de diciembre de 1936, Pontevedra 19 de junio de 2009).

No fue únicamente un abogado sumamente importante en la ciudad de Pontevedra, donde ejercía como tal en el cruce de las calles Joaquín Costa y Peregrina; sino que también fue un político destacado y sumamente comprometido con Galicia y sus gentes. Fue candidato al Senado en el año 1977, justamente en una etapa de Cortes constituyentes. Perteneció al Partido Popular Gallego-Partido Gallego Socialdemócrata, al CDS, y en la recta final de su vida se presentó a la alcaldía de Pontevedra por “Los Verdes”.

Con sumo ímpetu de innovación y esfuerzo por y para la ciudadanía, Juan Vidal se esforzó también como columnista, colaborando con El Correo Gallego y El Diario de Pontevedra, donde dejó la huella de su pluma hasta el final de su vida. Puede decirse, sin lugar a dudas, que Juan Vidal se constituyó como un filósofo con ánimo de ayudar al semejante; como gran tertuliano, perteneció a la ya extinta “bohemia pontevedresa” de las décadas de los 70 y 80, periodo en el que ostentó el cargo de Presidente del Ateneo de Pontevedra; era fácil encontrarse a Juan Vidal en cualquier esquina de esta ciudad dialogando con suma tolerancia con cualquier persona que se le acercase, y su figura quijotesca ha sido y aún es una imagen imborrable y admirable que muchos hemos visto por las arterias de esta ciudad.

Vivió, platicó y expresó lo que tenía que expresar sin miedo alguno. Adicto al ajedrez y enamorado de la verdad y la equidad, en los últimos años de su vida se vio rodeado por un sinfín de rostros jóvenes, con los que conversaba y escuchaba muy atentamente; puede decirse, pues, que, pese a ser ya un hombre experimentado, la ideología que reinaba en su interior era una ideología juvenil, incontrastable y tolerante, amiga de cualquiera que tuviera tiempo para estar con él.

Juan Vidal Fraga, a nivel personal, será siempre recordado como un espíritu libre y, ante todo, como una buena persona. Un ser extraordinario que ayudaba sin contemplaciones a quien lo necesitase. Su fallecimiento supuso una especie de Shock no solo en su amada ciudad de Pontevedra, sino en toda la Provincia. Sus trazos de ideales puros todavía pululan por el aire de Pontevedra; su pipa y su mirada de persona limpia y dialogante continúa apareciéndose aún después de muerto, porque Juan Vidal, al igual que los espíritus que no son vulgares, nos ha dejado un legado difícil de superar por nadie.

lunes, 28 de diciembre de 2009

Quién será... el candidato del Psoe?



Dicen que en Galicia nunca ha habido liderazgos sólidos en torno a un partido fundado por un gallego como lo es el Psoe de Pablo Iglesias.

Tampoco ocurrió esto por Pontevedra cuando muchos socialistas ordenaban su baja en el partido para pasarse a Unidade Galega.

Al bueno de Touriño le costó sangre, sudor y lágrimas, cuando no destierro nada más perder las Elecciones.

En Pontevedra, distinguimos a un erudito Roberto Taboada, que avatares de la salud le imposibilitaron seguir liderando una izquierda más pensativa en los intereses de su ciudad que no en los repartos de sueldos para "tenientas de alcalde".

Pues destinos de la flamante historia política, algo parecido ocurre hoy en día tanto en Galicia como en Pontevedra.

En el primer paraje, el galaico, figura Vázquez cuando realmente manda Blanco bajo sus defensas territoriales.

En el segundo espacio, el del Lérez, cuentan que le están buscando en el mercado de futuribles un delantero titular al Partido Socialista de Pontevedra para encabezar la difícil encrucijada que plantean las ciudades, sobre todo, esta, Pontevedra, con un Lores que comienza a saber lo que es "el pateo" y un imparable liderazgo al alza de Telmo Martín pese a algún momento bajo como el 19J, suficientemente deshechado por la ciudadanía cuando se dan en estos "nadales das nosas vidas" los plazos y los presupuestos para un HOSPITAL POR EL CUAL EN SU DÍA SE MANIFESTARON LORES Y CÍA (parece que ahora se pueden manifestar -legítimamente cómo no- para lo contrario).

El Psoe sabe que con el problema de las Cajas se juegan las alcaldías de Vigo y A Coruña, según como salga el tiro de falta dentro o fuera de juego en cada ciudad con Caballero y Losada diciendo cosas totalmente diferentes.

Colocados en la interesante lista de posibles estarán siempre mejor situados aquellos gentiles convertidos al Blanquismo militante si de política y, más aún, de vida interna se infiere algo en nuestros pensamientos.

Cuentan y dicen que descartada Casal, sólo hay en el socialismo pontevedrés alguien capaz de poder contrarrestar a Telmo Martín y a Lores; alguien que venga fogueado; conocido; de perfil político; y capaz de aunar a un partido que como todos probó la división interna en más de una ocasión; ah, por cierto, alguien de Blanco...

¿Apuestas...? dicen que una imagen vale más que mil palabras...

Los que queremos ver un partido de fútbol de Telmo para traer rumbo a esta ciudad contra BNG y PSOE juntos para que no sigan copando la decadencia de Pontevedra estaremos expectantes.

sábado, 19 de diciembre de 2009

Por Madrid



Me dejo caer unos días por la capital del Reyno antes de Navidad, con espíritu aventurero.

Para mí, estas fechas son las que más me gustan para pasear por Madrid, con la preciosa iluminación "gallardoniana".

Si me llevan en algún vehículo motorizado, tengo pensado pasarme por el Escorial y de paso por alguna cruz en Cuelgamuros...

El martes iré a ver el partido benéfico al Bernabéu.

No dejéis nunca de pasaros a degustar las croquetas de Casa Labra, aposento donde Pablo Iglesias fundó el Partido Socialista Obrero Español, a unos 200 metros de la Puerta del Sol.

Pásenlo bien en mi ausencia.



*Unas anotaciones.

-Enhorabuena a Lupe Murillo por la descripción que hizo en el pleno del viernes sobre los Presupuestos Municipales de Pontevedra.

-No a la ley de plazos que permitirá que los nasciturus queden desprotegidos en nuestro ordenamiento jurídico.

-Agardo que o Decreto do Galego comulgue coa alma da liberdade e ao mesmo tempo coa necesaria protección e promoción do noso maior signo de identidade, o idioma galego.

jueves, 17 de diciembre de 2009

Con Valle-Inclán


Departiendo con D. Ramón en la Alameda Compostelana.

lunes, 14 de diciembre de 2009

Turismo presidencial en España


Acaba de terminar la IV Conferencia de Presidentes Autonómicos.

"Todo se quedó en un soporífero conjunto de monólogos".

No ha habido ningún acuerdo en materia económica ni de empleo. De las consultas ilegales de ayer en Cataluña amparadas por Montilla cero. De la Presidencia de España en la UE menos. De la renovación del Constitucional... pero, vamos! qué es eso?

Yo, más que del contenido, hablaré del continente.

No han ido a hablar de nada.

Para lo único que sirven estas juntanzas es para hacer turismo presidencial por Madrid mientras no se le dé contenido y competencias específicas a estas "doctas reuniones".

Aquí, los Presidentes Autonómicos no han ido en calidad de máximos mandatarios de sus regiones, a defender a sus territorios o a proponer planes de cohesión territorial o político; por lo que se vislumbra, han ido más con facetas de representantes de sus partidos que como representantes de los ciudadanos de sus comunidades autónomas. Por lo menos es lo que se desprende de los primeros titulares que han dado los enviados de cada partido, aunque me sumo a las críticas populares por esta tomadura de pelo.

Con un país en el que 4 millones de personas han ido al paro no se puede llegar a la hora del café y presentar un dossier con medidas contra el paro para atajar la falta de contenido de las reuniones. Eso denota improvisación y falta de rumbo político.

Para lo que realmente han cogido el avión nuestros representantes es para hacerse una foto en Madrid con un Presidente del Gobierno al que su lid como político le ha llegado la fecha de caducidad exacta. 2012.

sábado, 12 de diciembre de 2009

Chamábase voto da emigración...


Acaba de chegar o noso Presidente autonómico, Alberto Núñez Feijoo, dunha viaxe polas Américas galegas.

Seguín con maior atención esta viaxe polo compromiso que manifesta Núñez Feijoo para que os galegos do exterior poidan votar en urna e non como se fai ata agora onde calquera pode levar o voto dunha persoa e envialo por correo (verídico), máis propio dos tempos caciquís da Galicia de finais do XIX que a do século XXI.

Os políticos que máis trabas poñen á consecución deste dereito deben de entender a emigración exclusivamente como botín electoral, como aquelas fraudes nas que se inscribían a persoas xa falecidas no censo. A pesar disto, para a maioría, a emigración forma parte do país como símbolo de dignidade e de sacrificio dos que non atoparon en Galicia unhas boas condicións para vivir.

É necesario que se reforme a Lei Orgánica do Réxime Electoral Xeral (LOREG) para que o voto emigrante sexa igual de segredo e seguro que o noso, principios electorais básicos nun Estado democrático como o noso.

Non son moitas as remisións que a Constitución fai ao réxime electoral.
Pola súa banda, os Estatutos fan remisión a unha lei electoral propia para regular as cuestións do réxime electoral pero que teñen que respectar á LOREG, que regula as normas básicas e de xeral aplicación, deixando unha porta aberta a que as leis autonómicas poidan determinar certos aspectos sobre o réxime electoral.

Pola nosa banda, a nosa Comunidade Autónoma aprobou a Lei Electoral 8/1985 de 13 de agosto, Lei de Eleccións ao Parlamento de Galicia.

O noso Estatuto garante a elección do Parlamento autonómico por sufraxio universal, libre, igual, directo e segredo.

Por outra banda, é típico nos sistemas electorais atoparse inscrito no Censo (historicamente era voluntario, mesmo en EEUU sigue sendo así), garantindo que a persoa que vota cumpre con tódolos requisitos, cunha dobre finalidade lóxica:

- Que non voten os que non teñen dereito a facelo.
- Os que teñen dereito que non voten máis dunha vez e tampouco que voten en lugar e no nome doutras persoas.

Por estes motivos, é inadmisible que en 30 anos de democracia ninguén tivese interese en reformar esta Lei, que como Lei orgánica que é necesita a maioría absoluta do Congreso para a súa modificación, é dicir, un amplo consenso, o cal non se produciu aínda, xa que como se adoita dicir, pasando o día, pasou a romaría.

En definitiva, Galicia apoiará sempre ao noso Presidente para que presione ao Goberno de España neste sentido para que as palabras non queden en intencións e si cheguen a converterse en feitos.

Adiante.

viernes, 11 de diciembre de 2009

Valoración persoal

Como cada ano a USC celebrou Eleccións a representantes de alumnos ás Xuntas de Facultade.

Son unhas eleccións caracterizadas por ser anuais, algo que deixará de ser así -pasando a ser cada dous anos- si algunha vez conséguese aprobar a Reforma de Estatutos da USC.

Este ano foron unhas eleccións moi importantes posto que Dereito bateu índices de participación con 500 persoas acudindo ás urnas, superando a cifra de 320 persoas do ano pasado -un 17´5% do censo- que supuxera o índice máis alto até o momento.

Para os que conformamos a candidatura de Foro Alumnos de Dereito foron 15 días previos de intenso traballo, tendo en conta que foi unha lista moi seleccionada que partiu de cero, sen orzamento, sen medios informáticos nin técnicos e con moi pouca axuda.

A nosa guía foi moi práctica: coller o touro polos cornos, pór toda a carne no asador e baixar á area a loitar como os vellos gladiadores de outrora sen máis medios que o traballo persoal, indo alumno por alumno convencendo das nosas propostas.

A estas eleccións á Xunta de Facultade presentáronse 5 asociacións estudantís: AiD, Agir, Comités, IESGA e FAD.

Elixíanse 26 representantes; como unha asociación non pode acaparar máis do 70% da representación, só se podían presentar 18 por lista; nós presentamos 17, saíndo todos elixidos, e os 9 restantes foron para AID, sumando 5 postos máis, xa que no terceiro ciclo non se presentou ningún candidato e correron lista para o segundo sector, que somos nós.

Todas as asociacións partían con certa vantaxe valorando que case todas tiñan implantación e medios para traballar. Nós desde FAD, e eu, particularmente, con humildade, séntome tremendamente gratificado pois que conseguiramos este apoio para a nosa candidatura e uns resultados electorais históricos -ningunha asociación nin ninguén tivo nunca 238 votos nunhas Eleccións en Dereito- sendo a primeira vez que nos presentabamos é moi ilusionante para traballar si cabe con máis dedicación e esforzo para faceres valer tódolos nosos representantes na Xunta de Facultade, nas Comisións e ante o Reitorado.

CAF, despois de ser durante 20 anos a forza hexemónica na nosa Facultade, por primeira vez non terá ningún representante en Xunta de Facultade.

IESGA subiu en moitos votos, polo que felicito aos seus membros.

Gustaríame brindar a miña man a CAF e a IESGA para colaborar en todas as propostas nas que esteamos dacordo, felicitarlles pola gran actitude que mantiveron durante o día das Eleccións e animarlles a seguir traballando, algo que xa demostraron todos estes anos.
Tamén quero felicitar a Rubén Ponce, un currante nato, e a todos os integrantes de AID que saíron elixidos como representantes e brindarlles a colaboración de todo FAD.

Finalmente, dar as infinitas gracias a tódolos participantes nestas eleccións, porque con esta participación colocamos a Dereito nos comentarios de toda a USC.

Moitas gracias!


1- Jorge Cubela López, 238. De Cotobade (PO)

2- Rubén Miranda Gonçalves, 237. De Xunqueira de Espadanedo (OU)

3- Rubén Barros Iglesias, 236. De Caldas de Reis (PO)

4- Diego García González, 228. De Cervo (LU)

5- Yolanda Busto Padín, 227. De Moraña (PO)

6- Ana Mato Salgado, 224. De Toques (CO)

7- Rocío Quinteiro Villanueva,223. De Cotobade (PO)

8- Iago Seijo Fraga, 221. De Cangas (PO)

9- Pablo Cadarso Rebolledo, 219. De Vigo (PO, xD)

10- Leticia Domínguez Susavila, 217. De Catoira (PO)

11- Álvaro Romero Maneiro, 217. De Santiago (CO)

12- Lorena Novo Seco, 216. De Pontevedra (PO)

13- Santiago Posse Cobas, 215. De Vigo (PO)

14- Mario Velo Martínez, 215. De Mazaricos (CO)

15- Pablo Fernández García-Armero, 212. De Vilalba (LU)

16- Jaime González Guimeráns, 208. De Pontevedra (PO)

17- Marta Pereira Rodriguez, 202. De Santiago (CO)

jueves, 10 de diciembre de 2009

Resultados de Dereito

Proceso: XUNTAS DE CENTRO - FACULTADE DE DEREITO

Sector: ESTUDANTES DE 1º/2º CICLO (XNT)

Circunscrición: FACULTADE DE DEREITO

Nº Nome Agrupación electoral Votos

1 CUBELA LÓPEZ, JORGE FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 238

2 MIRANDA GONÇALVES, RUBÉN FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 237

3 BARROS IGLESIAS, RUBÉN FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 236

4 GARCÍA GONZÁLEZ, DIEGO FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 228

5 BUSTO PADÍN, YOLANDA FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 227

6 MATO SALGADO, ANA FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 224

7 QUINTEIRO VILLANUEVA, ROCÍO FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 223

8 SEIJO FRAGA, IAGO FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 221

9 CADARSO REBOLLEDO, PABLO FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 219

10 DOMÍNGUEZ SUSAVILA, LETICIA FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 217

11 ROMERO MANEIRO, ÁLVARO FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 217

12 NOVO SECO, LORENA FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 216

13 POSSE COBAS, SANTIAGO FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 215

14 VELO MARTÍNEZ, MARIO FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 215

15 FERNÁNDEZ GARCÍA-ARMERO, PABLO FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 212

16 GONZÁLEZ GUIMERÁNS, JAIME FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 208

17 PEREIRA RODRÍGUEZ, MARTA FORO ALUMNOS DE DEREITO [FAD] 202



18 ÁLVAREZ FERNÁNDEZ, ANDRÉS ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 130

19 ALMAU TABOADA, ALEJANDRO JOSÉ ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID]127

20 TEIRA OTERO, LUÍS MANUEL ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 127

21 ARIAS BALSA, IVÁN ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 123

22 SANTALO GORIS, CARLOS ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 123

23 PAZOS REGO, MARÍA JOSÉ ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 121

24 BARRERA TOBA, CARLOTA ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID]120

25 LÁZARO MARNOTES, MARÍA ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 120

26 FERNANDEZ GABRIEL, EMILIO ALUMNOS INDEPENDENTES DE

27 CARNOTA VARELA, IVÁN ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 117

28 LÓPEZ FREIRE, RUBÉN ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 116

29 PAZ MONTERO, FRANCISCO JAVIER ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO[AID116
30 PONCE DÍAZ, RUBÉN ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 116

31 CANCIO RASCADO, PABLO ALUMNOS INDEPENDENTES DE DEREITO [AID] 115

miércoles, 9 de diciembre de 2009

Eleccións a representantes nas Xuntas de Centro 2009

Resultados das Eleccións a representantes nas Xuntas de Centro de 2009 na USC.

Enlace: Eleccións a representantes nas Xuntas de Centro 2009

viernes, 13 de noviembre de 2009

Vivamos como galegos! - maloserá!!

A nova campaña de Gadis para o inverno. Un claro exemplo de cómo aproveitar os nosos valores e historia para unir, podendo chegar a facer delo a marca propia de toda unha compañía.

martes, 10 de noviembre de 2009

Los valores

Por Javier Sánchez de Dios, Faro de Vigo


A estas alturas uno de los datos que más llama la atención en el asunto del "Alakrana" es la pertinaz negativa del Gobierno y sus acólitos a aceptar las evidencias. Y aunque es verdad que a nadie gusta reconocer ineptitud y/o estulticia, cuando como en este caso y por lo que al gabinete del señor Zapatero, son tan obvias, cumpliría al menos disimularlas, siquiera para cierta tranquilidad social.

Y no, claro. Repitiendo su cínico eslogan favorito según el cual de todo lo malo que ocurre tiene culpa la oposición, ministros y ministras se han afanado en imputarle al PP interés partidario en las críticas, e incluso restarle peso a las de las familias de los pescadores por originarse en supuestos estados de histeria. Y que eso lo diga la señora De la Vega desde Buenos Aires es una vergüenza, pero lo es más aún que haya quienes acepten ese juego como algo natural.

Claro que como la desfachatez de este Gobierno -demostrada ya en otros terrenos, desde el económico al laboral, pasando por el ético y el estético- no parece tener límite, pretende con el auxilio de una muy bien pagada trompetería, imbuir en los ciudadanos la idea de que criticarle es una deslealtad y, en último término, pone en peligro la vida de los rehenes del Índico. Es una distorsión parecida a la de aquellos que construyeron en Berlín un muro que duró veinte años y decían que no era para impedir la salida, sino la entrada. Tal como.

Pues bien, hay una serie de cosas que deben decirse a la vez que se defiende cualquier cosa que salve la vida a los secuestrados. Y hay que afirmar siquiera por dignidad, que el gobierno del señor Zapatero equivocó su estrategia en este episodio; que la mantuvo errada a pesar de las evidencias; que respaldó la actitud bochornosa de jueces que sólo buscaban notoriedad y, en fin, que ordenó a los fiscales respaldar actitudes que sólo complicaban el problema. Y que, finalmente, negoció a toda prisa y a la desesperada, sembrando aún más riesgos para el futuro.
De todo esto hay que subrayar otro elemento que sólo se da en países de tan poca envergadura democrática como éste: tras todo lo ocurrido, aquí nada pasará. A nadie cesarán, ni dimitirá nadie para calmar malas conciencias -propias o de sus superiores-, suponiendo que la conciencia no sea un elemento moral inaceptable para los esquemas que algunos se inventaron al calor de cómodas bodeguillas. Y es que la conciencia y la dignidad políticas son valores a la baja, por lo que se está viendo aquí.

¿Eh...?

domingo, 1 de noviembre de 2009

Reitorables na USC

Hoxe, La Voz de Galicia cóntanos quenes son tódolos posibles candidatos ás Eleccións a Reitor que os Compoñentes da Comisión Electoral do Claustro convocaremos para o segundo cuatrimestre.

1. Lourenzo Fernández Prieto. Por Universidade Aberta, de corrente nacionalista. É profesor de Historia e formou parte do actual equipo reitoral até a súa dimisión en marzo.

2. Laura Sánchez Piñón. Concorrerá como independente. É Exconselleira de Educación. Catedrática de Xenética. Conta co apoio de Carlos Pajares, Ex-Reitor.

3. Juan José Casares Long. Presentarase outra vez tras empatar en votos nas pasadas Eleccións a Reitor con Senén Barro. Farao como independente e xa mantivo os seus primeiros contactos con Converxencia. É Catedrático de Química.

4. Juan Viaño Rei. Contará previsiblemente co apoio da PUPA, plataforma do actual Reitor. É Vicerreitor de Profesorado e con anterioridade foi Decano de Matemáticas.

Nun escenario con 4 candidatos tan fortes espero que se estableza un debate aberto, sinceiro e integrador, onde as asociacións de estudantes e os alumnos teremos moito que dicir e decidir.

martes, 27 de octubre de 2009

De costas ao país

[Artigo publicado no Diario de Pontevedra na páxina 26 do día 29 de outubro]

[Artigo pubicado en La Voz de Galicia, edición Pontevedra, na páxina L15 do día 30 de outubro]



A pasada fin de semana as mocidades do BNG celebraron a súa undécima asemblea para renovar aos dirixentes da súa organización, Galiza Nova.

Democraticamente, Iria Aboi, actual secretaria xeral da organización, que lideraba a lista da UPG, obtivo o 60% dos apoios, demostrando a hexemonía que a sección que lidera o BNG ten entre a militancia nova da súa organización.
Pola súa banda, as listas de Proposta Militante, liderada por Noa Presas, e de "Entre tod@s, Galiza Nova", sumaron ao redor do 40% conxuntamente.

Alégrame que, sobre todo, os mozos que conformaban a lista auspiciada por Máis BNG desmarcáranse da radicalidade e do desnorte ideolóxico das teses que defendeu Iria Aboi e que se puideron ler nunha entrevista concedida a Faro de Vigo a pasada semana. Critican que os actuais dirixentes queiran integrarse nunha federación internacional da que forma parte a liga xuvenil socialista Kim Il Sung de Corea do Norte.

Iria Aboi e o seu equipo teñen toda a lexitimidade para propor estas formulacións, pero defender a "respectables personalidades garantes dos dereitos fundamentais e das liberdades públicas" como Fidel Castro, Hugo Chávez, ou os gobernantes de Corea do Norte, ou os modelos de Iraq e Afganistán, é estar nas máis neglixentes posicións políticas e ancorarse en ideoloxías afastadas da rúa, da sociedade civil e, por riba de todo, do carácter integrador dos galegos e da galeguidade.

Non teño nada especial contra Iria Aboi, mais, sen embargo, se estas son as posicións ultras que marcan o BNG, a actual dirección de Galiza Nova e, polo tanto, o aparello extremista da UPG, que controla ao principal partido nacionalista galego, nunca poderán ser referencia para os mozos nin garantía de moderación para Galicia e para a defensa dos máis elementais principios democráticos si ao que se aspira é a ser a "Esquerra Republicana Catalá-Galega". A deriva ideolócixa xa se puido observar nas pasadas eleccións europeas rompendo o pacto Galeuscat por apoiar unha fronte con Esquerra Republicana e Aralar. Este novo rumbo emprendido polo BNG semella que é seguido polos mozos da formación que aspiran ó poder e non a representaren á mocidade

Poño de exemplo en congresos que a actual Presidenta de Novas Xeracións, María Seoane, conseguiu triunfar e gañar un congreso rexional a unha candidatura oficial, cousa que vexo improbable ocorrese en Galiza Nova, xa que aquí manda o aparato e non as bases.

Antepor as ideas e os principios ao peloteo para sumarse á traizón e ao carro dos cargos considéroo acto de admiración, pois rastreros hainos en tódolos sitios e xente que só aparece cando hai poder sobra.

Dende aquí o meu aplauso e o meu recoñecemento aos mozos de Máis BNG, que representan a modernidade dentro do seu partido, por ser a alternativa máis coherente e por declarar os principios da actual Galiza Nova de costas ao país.

Pódense gañar congresos democraticamente, mais outra cousa é se as ideas que gañan son democráticas, non?

jueves, 22 de octubre de 2009

Eleccións ás Xuntas de Facultade da USC o 3 de decembro

Os membros da Comisión Electoral do Claustro da USC convocamos eleccións de representantes nas xuntas de centro e de facultade para o día 3 de decembro.

Os sectores nestas eleccións, segundo as normas establecidas ata o momento serán:
- Estudantes de primeiro e segundo ciclo que inclúen alumnos matriculados na USC en estudos conducentes á títulos oficiais (3.1.d REX) polo tanto inclúe ademais alumnos de licenciaturas e diplomaturas os estudantes de grao e máster oficial tal e como ocorreu nas eleccións de 2008. (Asemade inclúense estudantes matriculados na USC en estudos de Graduado Superior).

- Estudantes de terceiro ciclo inclúen matriculados nos cursos de doutoramento etapa de formación e de investigación e alumnos matriculados en etapa de tese con dedicación inferior a media xornada.

Noa Presas e Ínhigo Ansotegi encabezarán as dúas listas alternativas á Dirección Nacional de Galiza Nova

Só falta por se desvelar quen encabezará a lista da Alternativa pola Unidade. Porén, todo apunta a que será actual secretaria xeral, Iria Aboi.

domingo, 18 de octubre de 2009

Demais congresos provinciais



Xosé Manuel Barreiro será o primeiro que poderá continuar coas rendas do seu partido en Lugo, onde aspiran a recuperar a Deputación Provincial en mans socialistas.
Confirmou que volverá apostar por Balseiro como Secretario Provincial.


O de Pontevedra será a finais de Novembro, onde Rafael Louzán preséntase á reelección como Presidente Provincial. Aínda non anunciou a quen colocará na Secretaría Provincial, aínda que algúns temos os nosos favoritos.
Á cita estarán convocados un millar de compromisarios e uns 400 invitados.

O reto que se marca a dirección provincial será o de recuperar as alcaldías de Pontevedra, Vigo e Vilagarcía e noutros sitios onde o pp agora non goberna, mais sí que o tivera feito noutros tempos, como pode ser o caso de Cotobade, concello, a verdade, sendo obxectivo, no que ningún partido, uns por acción e outros por omisión, están a facer moitos méritos para acadar o apoio dos veciños.
Por outra banda, penso que nos concellos onde se teñen os mellores resultados non haberá ningún problema.
Sorte.

sábado, 17 de octubre de 2009

Baltar


Ter coñecemento de algo dende unha idade temperán é motivo de que chegados a certa etapa da vida poderíase pasar calqueira proba de actitude case sen facer máis esforzo que toda a instrucción recibida.

O xoves, en rolda de prensa, só e sen ningún cargo do partido, José Manuel Baltar Blanco fixo pública a súa firme intención de liderar o PP ourensán no vindeiro congreso provincial.

Xosé Manuel Baltar Blanco mostrouse desexoso de emprender a campaña interna para defender a súa concepción da política e o seu proxecto para o PP ourensán que, dixo, será "centrista, reformista e, sobre todo, galeguista".

Aquí vos deixo o enlace ó seu blogue persoal Manuel Baltar.


Ten o meu particular apoio e deséxolle tódolos éxitos de aquí en diante.


Moita sorte.

miércoles, 14 de octubre de 2009

El federalismo no es igual a una confederación

Creo que muchas de las reticencias que hay en España en torno al debate de la conveniencia o no de la implantación del federalismo es provocada por la originalidad nacionalista al hablar del federalismo de naciones, a lo que deberían referirse como confederación, lo cual sí que no tiene base histórica, y no como federación.

Para los que se consideran centralistas, el Estado federal resolvería muchas de las tensiones nacionalistas, ya que le daría estabilidad al sistema. España sería una patria cohesionada totalmente por su sistema federal, donde se reconociesen a todos los Estados federados las mismas capacidades por igual. Habría un sistema fiscal propio; los "lander españoles" estarían representados en un Senado que actuase como auténtica cámara de representación territorial. Con un federalismo simétrico habría una igualdad de competencias para cada entidad regional, es decir, cada territorio tendría los mismos poderes y no habría un sistema de Comunidades privilegiadas y otro de segunda categoría para los territorios con menos peso político. Se podría seguir teniendo un sistema con partidos estatales pero que, estos a su vez, se convirtiesen en fuerzas políticas propias como en su día se convirtió el PP de Galicia, y una de las causas por las que el PP gallego siempre ocupó el espacio de las reivindicaciones gallegas sin necesidad de la existencia de un gran partido nacionalista.

A mí la España federal sería la verdadera España, no la que dispusieron los Borbones a su llegada a España, tras la aprobación de los Decretos de Nueva Planta, que abolieron los fueros de los reinos de la Corona de Aragón, de la misma manera que se disolvió la organización territorial en reinos de la Corona de Castilla y se anularon los fueros y libertades de sus municipios.

martes, 13 de octubre de 2009

En palabras de Puy Fraga


Pedro Puy Fraga: "Hay que avanzar para que España sea Estado federal"



"Partidario del federalismo fiscal, Puy Fraga es intelectualmente una de las mentes más brillantes de la derecha galleguista, desde una óptica liberal".

domingo, 11 de octubre de 2009

La España federal

Creo que nunca hablé o traté mi predilección por el Federalismo como principio de organización del poder, más ahora, cuando creo que el sistema de Comunidades Autónomas se ha finiquitado.

Muchos de los problemas políticos que hay en España tendrían una solución más eficaz con un Estado federal, donde no hubiese territorios privilegiados y otros de segunda categoría como hay ahora, sino un Estado central con unas competencias claras sobre la base de unos Estados federados como los Lander alemanes con iguales y amplias competencias en sus respectivos territorios, que quedasen consagrados en la Constitución del Estado, que fuesen transferidas de forma automática.

Algunos Catedráticos de Derecho Constitucional catalogan a España como un Estado cuasi-federal, es decir, con elementos propios de un Estado Federal pero sin llegar a serlo del todo.

Los argumentos para sostener tal opinión es que en España hay un sistema autonómico que podría asimilarse en su caso a los Estados Federados, pero sin tener la misma capacidad fiscal, competencial y legislativa que estos últimos.

Nuestros Estatutos de Autonomía podrían compararse a las Constituciones de los Estados federados, con la diferencia de que nuestros Estatutos, que son Leyes Orgánicas especiales, sólamente reconocen dos poderes, el legislativo y el ejecutivo, faltando el tercer poder, judicial, que sí reconocen las Constituciones de los países federados. Por ello, la diferencia cualitativa más grande entre el Estado de las Autonomías y un Estado federal es que las Comunidades Autónomas no tienen una organización judicial propia que juzgue las causas que se susciten según sus Leyes, sino que comparten el Poder Judicial único del Estado Español.

En España no hay tradición federal, hoy en día conozco a muchas a personas de diferentes tendencias ideológicas que ven con buenos ojos que España avance hacia un Estado Federal. Lo considero un proceso irreversible.

Sólo tenemos en nuestra historia un breve antecedente Federalista, la Constitución Republicana de 1873, que no llegó a ser promulgada en un Régimen que en 11 meses llegó a tener 4 Presidentes.

En definitiva, tal cuestión debería ser abordada en una Reforma Constitucional que creo tardará en llegar... pero ese es otro tema.

lunes, 5 de octubre de 2009

Profesor á rúa por usar blogs como recurso didáctico


Ás veces penso que algúns terían que preocuparse dos erros e non incidir neles.

Veño de saltar da cadeira tras ler en Vieiros que un mestre vasco foi despedido por usar os blogues como método de estudo.

Non me parece soamente unha decisión aberrante senón que é moi triste que unha cousa como esta teña que ser motivo de noticia hoxendía.

Este mestre, humildemente, ten o meu apoio, e non só o apoio senón que animo a moitos outros a darlle a ben o seu.

Isto non só é unha ataque contra a liberdade de cátedra, xa que ten moito máis fondo.

Os blogues cada día están moito máis presentes na sociedade como medio de traballo, como instrumento de opinión, e son as novas xeracións de nenos e nenas as que mellor entenden deles, polo que é unha boa ferramenta para que poidan motivarse a estudar xa que está comprobado que cando os alumnos empregan as novas tecnoloxías o seu rendemento é moito maior.

Por último, espero que a xente que o despediu recapacite, que desgraciadamente a educación vasca ten outros problemas máis graves que ese.

viernes, 2 de octubre de 2009

Lo estoy viviendo como una final de Eurocopa

CHICAGO LA PRIMERA ELIMINADA!

MADRID 2016... ESTOY CONVENCIDO!!!!!

lunes, 28 de septiembre de 2009

La ruta más importante

El Camino de Santiago seguía diversas rutas que se conocen por relatos de los viajeros.

La más importante penetraba por Roncesvalles y atravesaba sedes de monarquías medievales: Pamplona (sede de los monarcas navarros), Burgos y León.

Se mantiene que durante el siglo xIII se utilizó también la ruta que desde Irún y Tolosa atravesaba la puerta de Pancorbo y que enlazaba la anterior con Burgos.

Los peregrinos gozaban de una especie de estatuto internacional, ya que fueron muchos los reyes que emitieron disposiciones protectoras; podían circular libremente, debían ser bien acogidos y gozaban de exenciones en puertos y puentes. Muchas veces se asociaban en cofradías para hacer el viaje en común.
Compraban la vieira en Santiago como símbolo y prueba de su peregrinación.

A lo largo del camino, tanto clérigos como como los reyes se encargaban de construir puentes, establecer caminos y edificar albergues para los peregrinos.

Son muy conocidas las iglesias de peregrinación, construídas a lo largo de todo el Camino como la Catedral de Jaca, la iglesia de Fromista en Palencia o la de San Isidoro de León, con grandes acentos del arte prérromanico y del románico

viernes, 25 de septiembre de 2009

Descubrimiento del sepulcro del Apóstol Santiago


Según la tradición, Santiago fue el apóstol encargado de evangelizar la Hispania romana.

Su misión evangelizadora comenzaría en el sur de Hispania para posteriormente desplazarse al norte por tierras portuguesas (Coimbra, Braga, etc.) llegando hasta Iria Flavia, ya en Galicia.

Posteriormente se dirigiría hacia el este de la península (Lugo, Astorga, Zaragoza y Valencia) para partir, de nuevo, hacia Palestina, desde la costa mediterránea española.

A su llegada a Palestina y tras incumplir la prohibición de predicar el Cristianismo, fue decapitado en tiempos de Herodes. Según la tradición, su cadáver fue robado por los discípulos Atanasio y Teodoro y llevado en barco de nuevo a tierras españolas, en concreto a Iria Flavia (cerca de la actual Padrón).

Fue durante el reinado de Alfonso II el Casto cuando se produce el descubrimiento de la tumba del Apóstol.

Según cuenta la Concordia de Antealtares, -el primer testimonio escrito de los hechos, datado en 1077- un ermitaño llamado «Pelayo» que vivía en Solovio, en el bosque de Libredón, empezó a observar durante las noches resplandores misteriosos. Inmediatamente informó del hallazgo a Teodomiro, obispo de Iria Flavia que marchó a aquel lugar encontrándose que esa luz revelaba el lugar donde estaba enterrada el Arca Marmárea. En el sepulcro pétreo reposaban tres cuerpos, atribuyéndolos a Santiago el Mayor y sus discípulos Teodoro y Anastasio.


Teodomiro visita la corte ovetense de Alfonso para informarle del suceso. El monarca organiza un viaje a este lugar rodeado de sus principales nobles, y al llegar al citado "Campo de Estrellas" (Compostela) manda la construcción de una pequeña iglesia de estilo asturiano.

Esta iglesia pronto adquirió gran relevancia. Estas reliquias convirtieron a Santiago en centro de afluencia de masas devotas, que junto a Roma y Jerusalen, se convirtió en uno de los 3 principales puntos de la cristiandad, apareciendo así la Ruta Jacobea.

Esta ruta, además de vía religiosa, se convirtió también en vía económica y cultural, por la que fluirá la cultura europea.

Mañana más...

jueves, 24 de septiembre de 2009

Xacobeo


A partir de hoy haré unos cuantos artículos sobre el Xacobeo del año 2010.

Es una gran suerte poder decir que el Xacobeo 2010 lo viviré diariamente en Santiago de Compostela y espero poder asistir como público a todo lo que tenga que ver en este gran año de la cultura en torno a Galicia, el Camino de Santiago, la Catedral y el Apóstol Santiago.

Por eso, cada día voy a tratar diferentes temas que tengan que ver con esas cosas.

En plena época de crisis será un magnífico momento para exportar la imagen de Galicia y dar a conocer a todo el mundo los valores de la galleguidad y los preciosos rincones de Santiago.

Me lo voy a currar.

miércoles, 23 de septiembre de 2009

Descansado, ya toca

Me tocaba recuperar este Blog después de los exámenes y tras haber descansado bien para volver a los post de siempre. Aunque en esta vuelta trataré de publicar a una hora fija casi todos los días para que pueda haber un mejor seguimiento de la gente que entra.

No busqué ningún momento en todo este tiempo para publicar porque me encontraba casi bajo "amenaza de muerte" de una buena amiga que le preocupaba que en junio escribiese mientras tenía exámenes, así que muerto el perro se acabó la rabia como decía el otro. xD

Por si algún pobre hombre pensaba que este blog no volvería le comunico la buena nueva. Aquí estamos como siempre.

Aún falta pulir esta plantilla, lo cual ya está en manos de un amigo experto en la materia, por lo que espero que a finales de mes esté todo actualizado.

Ahora pediría a la gente que me lee si quiere que muestre mi opinión sobre algún tema en especial sólo hay que pedirlo.

Muchas gracias

jueves, 6 de agosto de 2009

Emblema blanco, Míchel Salgado







Es uno de los últimos emblemas madridistas de estos tiempos.

Me acuerdo la alegría que me había dado que el R.Madrid fichase a un gallego de mi provincia como Míchel Salgado. El de As Neves se formó en la cantera del Celta, equipo con el que consiguió entrar en la Selección y ser un indiscutible muchos años para el seleccionador en el lateral derecho de la defensa.

Míchel es quizás uno de los 3 o 4 gallegos que más huella han dejado en el Madrid por su gran fútbol y sus títulos.

¿Cuándo dará la cantera gallega otro jugador de renombre?

miércoles, 29 de julio de 2009

Los destinatarios de las prestaciones mínimas


Pasa a veces en el mundo que se antepone el populismo barato al realismo práctico.

Parece ser que la doctrina política cree que el levantar en alto estandarte la frase "todos somos iguales" trata de asociarse a una posición ideológica concreta, y para algunos esto puede llegar a ser cierto si no buscan en la propia praxis de lo que significa la igualdad.

El Gobierno Gallego acaba de aprobar una medida por lo que sólo se concederán los libros de texto gratis a los chavales en función de las rentas familiares, una medida que aplaudo con cierto sentido común y hago este post para explicar porqué la creo positiva y porqué sí busca una igualdad práctica en el actual contexto socioeconómico español.

Debemos preguntarnos si se tendrían que dar estas ayudas de forma universal, cobren nuestros padres 10 mil euros al mes o a penas puedan reunir mil euros.
Esto fue lo que hizo la Consellería de Educación de Touriño. Yo, particularmente, no apoyo esta medida universal que se seudofundamenta en un valor de igualdad, siendo todo lo contrario.

Las prestaciones que se otorgan a colectivos de personas que por razones económicas se encuentran en una posición de inferioridad buscan compensar esa posición.

El Gobierno Gallego intentando conseguir el objetivo de la igualdad ha utilizado como medio la diferenciación de derechos, es decir, se busca la diferenciación para tratar de forma diferenciada a los que están en situaciones desiguales, por lo que las familias que tienen rentas altas al no hayarse en esa situación de desigualdad económica no tienen porqué recibir esa prestación innecesaria.

Entonces, para mí, la respuesta a la cuestión de si tendría que ser una prestación universal está claro que no.

Para la moral de las personas todos nacemos y permanecemos libres e iguales en derechos, básicamente, en los derechos civiles, que sí son universales, ya que se puede limitar perfectamente la universalidad a este tipo de derechos.

Cuando hay una desigualdad económica son muy convenientes acciones de los gobiernos para establecer una verdadera igualdad, sobre todo, en época de déficit económico como la que actualmente padecemos, y que es una consecuencia clara de la crisis del Estado social en algunos aspectos, ni más ni menos, que por considerar derechos civiles a ciertos derechos que no lo son como la de "libros para todos", además de ser una medida populista va también muy en contra de la igualdad.

Es un error atribuir ciertas prestaciones a personas que están en la posibilidad de satisfacer por si mismos esas necesidades, hasta que, en situaciones de escasez de recursos constituyen un cierto despilfarro.

Me acuerdo de un artículo que había leído de Peces Barba hablando sobre algo parecido y él decía que los titulares de los derechos sociales serían los que no pueden pagárselos, siendo la única manera de resolver la crisis del Estado Social, abocado por muchas medidas a las que se les está empezando a poner parada.


jueves, 23 de julio de 2009

Lembrando a Antón Fraguas


O verán ten as súas vantaxes e unha delas é ter máis tempo para ler todo o que hai pola casa.

Ando investigando sobre cotobadeses que tiveron certa relevancia na vida pública, polo menos dentro da súa zona ou ámbitos culturais. Dalgúns falarei nouto momento como dun irmán do meu avó, cuia obra foi recollida na primeira edición da Real Enciclopedia de Galicia, Casimiro Cubela, crego de Tomonde, liripo (Cerdedo) e Sta Maria de Trasmonte na Coruña, mais hoxe gustaríame facelo sobre Antón Fraguas, unha das figuras máis senlleiras da nosa cultura e merecente de moitos máis recoñecementos dos que ata o dagora se lle deron.

O seu pai foi o responsable en Cotobade do Partido Galeguista durante a súa creación polos Bóveda e Castelao. Ideas que el poría en práctica nada máis chegar a Pontevedra, onde se modou para poder seguir estudando.

Foi un dos máis importantes artífices xunto a Cuevillas ou Otero Pedraio, entre outros, da creación do Seminario de Estudos Galegos, un dos xermes para a orixe do PG e que tanta importancia tivo para aceptar o Estatuto de Autonomía do 36. Ademais, foi cronista oficial de Galicia e un dos testimonios máis salientes da Xeración Nós.

Quen queira coñecer máis fondamente a realidade histórica galega recoméndolle sinceiramente que lea a Fraguas, que foi todo un iluminado no saber desta bendita terra en moitísimos trazos.

En 1951 tivo a honra de seren nomeado membro da Real Academia Galega ocupando o posto do seu amigo Castelao.

En 1977, el mesmo participa na Fundación do Museo do Pobo Galego, do cal sería o seu primeiro Director.

Dedicou toda a súa vida ás investigacións histórica e etnógrafica de Galicia, desenvolvendo unha vastísima obra que hoxe en día descansa pola súa donación no propio Museo en Bonaval.

Evidentemente foi un dos galeguistas máis importantes de Galicia e, por suposto, o foi de Cotobade, para quen ser galeguista "non era máis que ser amante da nosa terra". Outro dos motivos de dignidade na súa persoa. Nunca dividiu á xente por ideoloxías.
Dentro de pouco conmemórase o Día de Galicia.
Na súa lembranza.

martes, 21 de julio de 2009

Aprendices de bestias que atacan en manada

Hace solo cuatro días (La Voz, 17 de julio), pensábamos que la crueldad de los chicos violadores de Baena era insuperable. Nos hemos equivocado. El domingo nos ha estremecido una noticia todavía peor: siete menores violaron en Huelva a una niña de doce años que sufre deficiencia psíquica. La proximidad en las fechas hace temer algo tremendo: que la amplísima difusión de la primera violación tuvo un efecto de contagio sobre la manada de aprendices de bestias que atacó a la niña de Huelva. Porque son eso: animales que atacan en manada, como algunas especies asilvestradas. Individualmente quizá sean tímidos y retraídos: se les puede dejar salir por la noche. Cuando conspiran y se organizan en grupo, sacan su ferocidad irracional y atacan a lo más desvalido que encuentran: una niña deficiente.

Igual que hace cuatro días, la pregunta es qué está ocurriendo para que aflore esta amarga realidad doble: cada vez hay más delitos cometidos por jóvenes, y cada vez son más críos los jóvenes que cometen delitos. He ahí un severo tema de análisis para sociólogos y psiquiatras. Quizá encuentren raíces como estas: 1) Hay un sector de la sociedad que, por las razones que sean, ha perdido el respeto a las demás personas y se desahoga en los más desvalidos: niñas, mendigos y otras víctimas que protagonizan estas informaciones. 2) Existe un modo de machismo que ha calado en algunos menores y se manifiesta de esa forma agresiva y purulenta contra el sexo femenino. 3) Hay toda una exhibición de falta de autoridad y vigilancia de los padres, que ignoran qué hacen sus hijos pequeños (y sus hijas) cuando salen por la noche. Y 4) El más repelente delito suele encontrar imitadores en cualquier lugar de esta sociedad globalizada.

¿Falta algún ingrediente? Sí: el de la impunidad con que se practica esta violencia, que no es solo sexual. Y ahí aparecen las lagunas de la ley del menor, cuya urgente reforma propugnó ayer el Partido Popular. No estoy entre quienes piensan que hay que reformar las leyes bajo la emoción del impacto. Tampoco estoy seguro de que un endurecimiento de las penas tenga un efecto corrector mágico: no está demostrado, y menos en el caso de adolescentes. Pero sí hay una evidencia: si disminuye la edad de los delincuentes, hay que acomodar la legislación a esa edad. Si un chico puede cometer una violación con trece años, la ley no puede desconocer esa circunstancia. Hacerlo sería expedir un certificado de impunidad que se podría traducir así: hasta los 14 años, puedes delinquir, que no te pueden imputar, ni siquiera te van a detener. Si ese es el estado de opinión y no se rectifica la ley, pongámonos a temblar: en unos días podemos estar comentando la próxima violación.


Fernando Ónega

domingo, 19 de julio de 2009

Por terras dezás


De miércoles a viernes nos juntamos unos cuantos amigos de la Facultad en casa de Juanjo, en Lalín. No salimos del fundo en los 3 días salvo el primero para comprar todos los víveres necesarios para seguir una dieta "rica y equilibrada" xD

Esta foto fue del primer día, la churrascada que preparamos tras comprar la costilla en Embutidos Lalinense, de donde alguno tuvo la suerte de aprovechar enchufe cárnico paterno.

Nos lo pasamos pipa. Fueron mis inicios en los buenos juegos de mesa, con la correspondiente suerte del principiante.

La semana que viene a lo mejor toca otro destino, dependiendo de si la cubeliña que está a punto de nacer le da por avisar un poco antes y así poder bajar rápido a Madrid. Será la primera. Mi sobrina, Belén Franch Cubela. Una sensación indescriptible y preciosa.

martes, 7 de julio de 2009

La Diputación se compromete a construir los accesos al hospital




La cuenta atrás para levantar en siete años el hospital único de Pontevedra ha arrancado ya. En solo cinco días, la responsable de Sanidade, Pilar Farjas, mantendrá tres reuniones de trabajo para sentar las bases del centro. Ayer le tocó el turno a la Diputación.

El presidente de la institución, Rafael Louzán, se comprometió en Santiago a mejorar los accesos a Monte Carrasco, aunque «eses son problemas de última hora. Tendrán toda nuestra colaboración en los accesos de carreteras provinciales», señaló Louzán tras el encuentro en la sede de San Caetano. Los dirigentes populares destacaron entre las ventajas de la localización es su proximidad a las vías de comunicación. Paradójicamente, es este mismo punto el que el Concello de Pontevedra consideran nefasto.

Aunque Pilar Farjas se comprometió en Pontevedra a escuchar las propuestas que llegasen desde el Concello para buscar otra ubicación que no fuese Monte Carrasco, la idea sobre la que trabajan es la de Marcón, tanto que Louzán y Farjas Abadía coincidieron en señalar esta parroquia como el lugar más acertado para levantar el hospital único y modular. «En ningún caso será menor que Montecelo e ademais ten a capacidade de irse ampliando según as necesidades da cidade», explicó el presidente de la Diputación.

La Voz de Galicia

Díxoo Fernández Albor

Nunha entrevista concedida a Javier Sánchez de Dios, este fai a seguinte cuestión:

- El galleguismo, al menos, parece conseguido. Usted procede de un colectivo, Realidade Galega, para el que entonces era más deseo que realidad...

Ó que o ex-Presidente da Xunta responde:

-Pensábamos que había que españolizar España, una palabra que dijo entonces Ramón Piñeiro y que algunos podrían creer falta de galleguismo, pero en absoluto. Había entonces en España una Administración copiada de Francia que era totalmente centralista, y una realidad española distinta, plural, diversa, que había que organizar mediante fórmulas adecuadas. Eso es el Estado de las Autonomías. Nosotros somos gallegos por nación, españoles por historia y europeos por cultura, las tres cosas, y es preciso que esa realidad se fortalezca. El galleguismo, más que una ideología, es un compromiso con la tierra, y son galleguistas los del centro, derecha o izquierda, todos aquellos que se comprometan a luchar por el bienestar de su tierra. Es el amor a Galicia. Y cuando amas a Galicia, y trabajas por ella, porque mejoren sus gentes y su conjunto, eso es el galleguismo. No es para mí una ideología concreta, ya que, como he dicho, caben en él todas las fuerzas políticas. Pero ahora se está circunscribiendo el galleguismo a la idea nacionalista, y al mismo tiempo los nacionalistas diluyen la ideología en su propia y ambigua definición política. Eso de ser nacionalista también puedo decirlo yo, o cualquiera.

A USC informa

A USC informa a todos os estudantes que no vindeiro curso académico 2009/2010, o prazo para presentar a solicitude da Bolsa do Ministerio de Educación (convocatoria xeral e de mobilidade; convocatoria decolaboración) finalizará o 30 de setembro de 2009. Os alumnos e as alumnas que desexen solicitar a bolsa terán que facelo nese prazo, aínda que se matriculen nunha data posterior.

sábado, 4 de julio de 2009

Enhorabuena

Se conocía esta semana que la Xunta de Galicia hará realidad una necesidad esencial para Pontevedra y sus alrededores, la construcción de un nuevo hospital.

Un logro muy grande que colocará a Pontevedra en el mismo sitio que a Lugo, Vigo o Coruña, con nuevos hospitales.

A pesar de algún mal hecho o mejor dicho, algunos hechos que no tuvieron hecho con la anterior Xunta del PP, que le costó la alcaldía a un grande por el que siento una gran admiración como Juan Luis Pedrosa, creo que esta Xunta traerá el Hospital, hará la Ronda, y todos aquellos proyectos que Pontevedra lleva esperando mucho tiempo.

También estoy convencido de que Telmo Martín tuvo mucho que ver en este desenlace después de que nuestro Presidente en la toma de posesión aludiese al Hospital de Pontevedra como "tentarémolo". A mí, particularmente, me gustó ese "tentarémolo", ya que muchos fueron los que prometieron el "oro y el moro" para Pontevedra y alfinal todo fue humo. Ahora, tras verse en qué situación estaban las arcas y la posibilidad de su construcción, se lleva adelante esta gran promesa que alguna gente defendió en la calle y ahora se resigna a ver sentada en sus despachos como algunos sí fueron capaces de liderar esta causa.

Pero, en última instancia, mi felicitación es para todos los pontevedreses y para la Xunta de Galicia por bajar a la arena y cumplir una gran promesa electoral.

viernes, 3 de julio de 2009

Mellórate axiña



Miguel Anxo Fernández Lores, alcalde de Pontevedra, foi operado recentemente e estará uns dous meses de baixa.

Por este motivo, fóra das diferencias políticas que teño hacia el, agardo que se recupere antes que tarde xa que como alcalde de Pontevedra meréceme todo o respeto persoal e aínda que non comparta a súa maneira de gobernar considéroo boa persoa. O sectarismo é para pouca xente.

O dito, D. Miguel, mellórate.

martes, 30 de junio de 2009

Hay que renovarse

Estoy probando una nueva plantilla para el Blog.
De momento me falta por pasar algunos enlaces del anterior Blog, espero que en cuanto me acomode en mi casa después de terminar los exámenes lo pueda poner a punto.

Graciñas

domingo, 28 de junio de 2009

En honor a La Moureira






Publico este minireportaje hecho desinteresadamente por un amigo mío llamado Pablo Dacosta.
En mis 20 años de vida he escuchado hablar muy pocas veces de La Moureira, barrio marinero pontevedrés, y tengo que decir que hasta hace poco ni me interesé en conocer su historia, pobre de mí.
Pocos pontevedreses saben de la importancia de este barrio en el transcurso de la historia de Pontevedra, es impresionante como en una ciudad tan pequeña y con un barrio que fue tan importante, haya gente que incluso no sabía ni de su existencia, es por eso, que pretendo hacer una reseña histórica de este barrio casi extinto, (pues muy poco se conserva de él), porque no merece quedar en el olvido de la ciudadanía.

La ciudad de Pontevedra la fundaron los griegos según la mitología, concretamente Teucro, y los romanos según los datos empíricos. Para cualquier pontevedrés -con un mínimo de cultura- es sabido que la existencia de Pontevedra viene dada gracias al puente (puente del Burgo) que hicieron los romanos en la ciudad durante la época en que vivió Cristo. Este puente se construyó para que por allí pasase la famosa Vía XIX que comunicaba Astorga con Lucus Augusti.
Con el paso de los siglos el puente estaba muy viejo y casi derruído , por lo que se conocía a este asentamiento poblacional que se originó alrededor de él como Pontus Veteri (Puente Viejo). Pues bien, la historia de la ciudad comienza sobre el siglo I y ya vimos de dónde viene su bonito nombre, pero poca gente sabe que comenzó a tomar forma de una verdadera ciudad sobre el siglo XII gracias a la actividad marítima del barrio de la Moureira. Pontevedra siempre respiró mar y sal, y todavía quedan resquicios de este olor en sus narices.
Vamos pues, a hablar un poco de este barrio.

La Moureira abarca un amplio territorio, va desde el puente del Burgo hasta la desembocadura del Río Gafos, casi toda la línea costera de la ciudad de Pontevedra. Este histórico barrio se divide en tres partes: A Moureira de Arriba, desde el puente del Burgo hasta el puente de la Barca., la Moureira de la Barca, desde el puente de la Barca hasta el lateral norte de la plaza de toros, y la Moureira de Abajo, desde el lateral norte de la plaza de toros hasta la desembocadura del Gafos.

Este barrio marinero fue el motor de la economía y vida pontevedresa desde comienzos de la importancia de la ciudad, (siglo XII) hasta finales del siglo XIX.
La importancia del barrio fue posible gracias a la amplitud del caladero del Río Lérez en la Edad Media, lo cual permitía la llegada de grandes barcos que traían todo tipo de pescados y mercancías.
La Moureira de Arriba se dedicaba a actividades varias, aunque casi todas relacionadas con la mar, ¿sabías que existían pequeñas playas en esta zona?, la de la Barca tenía una actividad comercial, ¿sabías que muy cerca del puente de la Barca nació el famoso marinero Pedro Sarmiento de Gamboa?, y la de Abajo, la que da el sello propio a todo el barrio, se dedicaba a la pesca y salazón de pescado. ¿Sabías que en la calle considerada germen del barrio por ser la más antigua, la Ribeira dos Peiraos, existían un hospital para leprosos? ¿Y que en la parte de atrás de esta calle (San Roque de Abaixo) nació el famoso pirata Benito Soto Aboal? ¿Sabías que José de Espronceda le dedicó al susodicho pirata su famoso poema llamado “Canción del Pirata”? “Que es mi barco mi tesoro, que es mi Dios la libertad, mi ley, la fuerza y el viento, mi única patria, la mar”



Durante los siglos XV y XVI, Pontevedra fue la ciudad más grande y rica de toda Galicia, y todo gracias a la actividad marítima y comercial desempeñada por los humildes trabajadores de este encantador arrabal, como le llamaban ellos, debido al estar fuera del perímetro de la muralla. Como muestra del poder del barrio, el famoso Gremio de Mareantes con los excedentes de las ventas decide construir en el siglo XVI la bella basílica de Santa María, de estilo gótico tardío.

Ya en los siglos XVII, XVIII y XIX Pontevedra se ve sumergida en una lenta decadencia, debido ello a las pestes, a las guerras y como no, a la pérdida de importancia de la Moureira. Esta pérdida de importancia se produjo debido a la sedimentación del Río Lérez, lo cual obligaba a cerrar el puerto en detrimento del de Marín, desde entonces no pudieron volver a entrar barcos importantes en la ciudad. La actividad comercial se vio dañada, Pontevedra perdió el peso nacional e incluso internacional que tenía en el siglo XVI. El barrio quedó casi abandonado, pasando de unos 4000 habitantes en el siglo XVI (estoy hablando de sólo este barrio, no de la ciudad) a unos 1000 a finales del siglo XIX.
En las obras de 1900 se comió muchísimo terreno al río, los grandes peiraos (muelles) comerciales del siglo XVI situados en la Moureira de Arriba estaban enfrente de lo que hoy en día es carretera, y lógicamente, lo que hoy en día es la carretera que bordea todo el litoral de la ciudad, era río.

Pero la Moureira no sólo ha dado a Pontevedra riqueza e importancia, sino historia, mucha historia. Muchos de los más famosos marineros de la época nacieron o estuvieron muy vinculados con este pequeño barrio. Por citar a algunos: Pedro Madruga, Pedro Sarmiento de Gamboa, los hermanos Nodales o el último pirata español, el famoso Benito Soto Aboal, ahorcado por los ingleses en Gibraltar en 1830.

Este barrio estaba compuesto por centenares de hermosas casitas marineras pequeñas con sus correspondientes muelles y patines, pues bien, en la primera mitad del siglo XX se cometió la atrocidad de tirar para edificar sobre un 85% de este barrio. De ahí la labor de mi pequeño esbozo, hacer que no se olvide, hacer un reconocimiento de este importantísimo barrio al que Pontevedra entera tanto le debe, darlo a conocer a aquellas personas que ni supiesen de su existencia o que tuviesen una idea muy vaga de él.
No entiendo cómo las autoridades políticas permitieron esto, no entiendo cómo no declararon a La Moureira Conjunto Nacional Histórico a la vez que declararon la Zona Monumental, lo poco que queda de este barrio debe ser protegido por la ley, y en ausencia de ésta, por todos los pontevedreses.

Hoy en día, gracias a Dios, todavía se conservan varias casitas de este barrio y algunas calles con su fisionomía marinera. Quedan varias en la calle Xan Guillermo, en la Fonte da Moureira, en Jofre de Tenorio, en Campo do Boi, en la plaza de Cornielis de Holanda, en el Campo da Torre, en la Ribeira dos Peiraos, en San Roque de Abaixo, en Juan Villaverde, en Hermanos Nodales, y todavía en alguna calle más, todas ellas evidentemente fuera de la zona vieja pontevedresa. Invito a todos a que vayan a verlas, fijo que se sorprenden, yo aún vi alguna hace poco que no había visto en mi vida, sorprendente teniendo en cuenta que Pontevedra es una ciudad pequeña. Pocos saben que se conservan más casas del siglo XVI en este barrio que en la zona vieja pontevedresa.

Acabando con la reseña, menciono que este barrio hasta tuvo zona de señoritas que desempeñaban el oficio más antiguo del mundo, concentradas casi todas en el piso de arriba de las tabernas de la calle Campo do Boi, uno de esos bares era “la casa de las tres columnas”,(la de la foto de arriba) enteramente conservada con sus tres columnas. Esta actividad lúdica en esta zona de la Moureira de Arriba se desempeñó en el siglo XIX y primera mitad del XX, hasta que en 1956 el párroco de Santa María lo clausuró.

Una de estas señoritas que vivió hace tan solo un siglo y aún es recordaba por viejos pontevedreses es “La Mimitos”, morena y alta, con muy buena fama, cobraba 25 pesetas, un dineral para su época.

Esto es tan sólo un esbozo, por lo tanto no puedo contar la historia casa por casa o calle por calle de este hermoso barrio, ni de todos los ilustres personajes que tuvo, ni de todas sus anécdotas, es una lástima, pero confío en que los pontevedreses orgullosos de su ciudad o las personas a las que simplemente les guste la historia, se molesten y busquen sobre ellos en enciclopedias o incluso en internet, ya que la fama de algunos es tal que existen varias referencias en la red.

Espero que el lector tome conciencia y se interese y se preocupe algo más por esta pequeña joya que tenemos en la ciudad, de la que queda poco, pero queda.

sábado, 27 de junio de 2009

La Torre de Hércules ya es Patrimonio de la Humanidad



La Torre de Hércules ha sido incluída en la lista de monumentos elegidos como patrimonio de la humanidad.

Con el nombramiento de la Torre de Hércules como patrimonio de la humanidad, Galicia cuenta a partir de hoy con cuatro distinciones: Santiago de Compostela recibió el reconocimiento en el año 1985; el 10 de diciembre de 1993 recibía la distinción el Camino de Santiago; y ya en el año 2000 le llegó el turno a la muralla de Lugo.

viernes, 26 de junio de 2009

Debate no Parlamento Galego sobre as Taxas Universitarias





Este mércores, os representantes de alumnos fomos invitados á sesión do pleno do Parlamento de Galicia pola Deputada do Grupo Popular María Seoane, Presidente Rexional de NNXX, con motivo do debate dunha proposta do Grupo Socialista para que os fillos dos desempregados non teñan que pagar as Taxas Universitarias.

Da teima das taxas universitarias xa me teño mostrado neste blog con bastante contundencia e en termos semellantes con que o fixo dende a tribuna do Parlamento María Seoane contra o oportunismo dalgúns. Pero por sorte, os que traballamos no tema, non esquecemos.

Deste xeito, recordoulles ós deputados socialistas que a medida chegaba ben tarde logo de que a actual Xunta de Galicia conxelase as taxas universitarias para o vindeiro curso.

En palabras de María "a Xunta actual en apenas dous meses xa ten adoptado máis medidas para evitar o abandono de estudos universitarios por razóns económicas que o bipartito en todo o seu mandato".

Asemade, permitiuse recodarlles ós deputados da oposición, concretamente á deputada firmante da proposta "que sería bo que vostedes repasaran os anos de goberno socialista, así evitaría quedar hoxe en evidencia".
"Son vostedes os artífices da maior tropelía á mocidade universitaria galega.
E para mostra un botón

A XUNTA APROBA A MAIOR SUBA DE TAXAS DA HISTORIA DE GALICIA

ANO: 2006
PRESIDENTE: TOURIÑO
CONSELLEIRA: LAURA SÁNCHEZ PIÑÓN
PARTIDO: SOCIALISTA
CÓMPLICE : BLOQUE NACIONALISTA GALEGO"


Como tamén tocou o descenso das bolsas concedidas dende o goberno central ós estudantes con respecto a anos anteriores:


"Voulle falar dos datos reais da involución do número de becas dos últimos anos; pese a que nunha maniobra, desas ás que nos ten xa acostumados o sr. Zapatero, tentaron de ocultalos, misturando as bolsas de movilidade coas bolsas destinadas a aqueles que estudan na CA propia, as de universidade coas de outros estudos superiores, e coas de ensinanzas medias, lle vou a facer un repaso dos datos para que vexa vostede con claridade como defenden os intereses da mocidade,

Mire

ANO 2002-2003: 801.415 becas concedidas
ANO 2003-2004: 830.719 becas concedidas

E cambiamos de goberno de España

ANO 2005-2006: 600.027 BECAS
ANO 2006-2007: 612.535

A partir de ahí intente vostede votar a conta porque é cando comeza o cómputo do todo misturado para ocultar os verdadeiros datos. 7000 becas menos o ano pasado.

A diferenza entre uns anos e outros é a cor do goberno, os do partido popular cunha media de 800.000 becas universitarias anuais e os do partido socialista obreiro español cunha media de 600.000.

O outro día eu non daba crédito, Zapatero unha vez máis prometía 1.500.000 becas, e digo unha vez máis porque xa fixera a mesma promesa o 6 de setembro de 2004 nun acto en león".


Rematando así:

"Deixe que a Xunta conxele o prezo das matrículas para o vindeiro curso aínda que isto vaia en contra das medidas que tomaban vostedes no goberno".


É a deputada máis nova do actual Parlamento.
Era a súa primeira intervención na cámara galega e, tras escoitala e ver o seu ofrecemento para recibir calqueira iniciativa ou proposta, pódovos dicir que os mozos de Galicia estaremos ben defendidos nestes catro anos, como sí que non o estivemos, con datos na man, nos 4 últimos anteriores dende o mundo universitario.

lunes, 22 de junio de 2009

domingo, 21 de junio de 2009

Adiós a Juan Vidal Fraga




Lo escribió el poeta Alexander Vórtice en las páginas del Diario hace exactamente un mes: «Mientras escribo esto, don Juan Vidal Fraga, filósofo, abogado y columnista de este periódico, lucha sin descanso por salir de un coma, al parecer, irreversible. Conozco a Juan Vidal, y ha hecho frente a más de mil reveses a lo largo de su vida, y ha conseguido continuar adelante; también se ha sacrificado por cientos de personas, aunque la gran mayoría de ellas sean ingratas y ya no sepan lo que él hizo por ellas. Por eso, hoy, desde aquí, amigo Juan, te digo ‘jamás temor’, y que Dios sostenga con sus manos tus ganas de seguir luchando y dando ejemplo».

No pudo: no salió de ese coma. Juan Vidal Fraga, que deja dos hijos, falleció ayer en Pontevedra, la ciudad de su biografía, tras padecer una penosa enfermedad que lo puso hace ya meses a las puertas de la muerte. Fue abogado, de los mejores matrimonialistas que hubo en Pontevedra, y líder de causas ecológicas, en cuya militancia perteneció siempre con la furia racional de la que presumía. Llegó a presentarse en elecciones municipales bajo las siglas del CDS primero y Os Verdes después, hace sólo seis años, y mucho antes, en plena Transición, al Senado por la Coalición Partido Popular Gallego-Partido Gallego Socialdemócrata.

Juan Vidal Fraga era un filósofo; esto es, un hombre sabio. Su estampa de los últimos años, la de un hombre ligeramente encorvado que va dando chupadas a la pipa en eterna cavilación, lo retrata en el imaginario de una ciudad exigida por hombres así. A los periodistas los recibía a veces en su despacho, en el cruce de las calles de Joaquín Costa y Peregrina, y frecuentaba tertulias y era habitual verle en La Cabaña entre jóvenes, uno de los locales decanos de la noche de Pontevedra donde mejor se va hirviendo el diálogo, que es siempre lo que Vidal Fraga ha ido persiguiendo en todos sus años: el intercambio de ideas y pareceres, la tolerancia con la opinión del otro, la discusión sobre los más amplios conceptos que ha desarrollado siempre, a lo largo de su Historia, el Hombre, en esas mayúsculas que tanto significado encerraban, sin misterios, sus columnas de los lunes.

Fue un tertuliano de excepción, alguien cercano que daba calor y con el que las palabras se iban desatando sin aspereza ni amargura, a pesar de las ideas enfrentadas y de las polémicas necesarias, bajo un humor nada cáustico. Vivió, habló y escribió sin doblez («como escritor, intento decir la verdad, se entiende: lo que yo considero es la verdad. Y tal actitud está reñida con el arte de disfrazarse») y a pesar de que la enfermedad y de que una cierta tristeza parecía asaltar su rostro en los últimos tiempos, aparecía puntualísimo, casi a la medianoche, a entregar su artículo semanal al periódico.

Fue un ‘verde’ furibundo que no dudó en sumarse a la causa a los setenta años: lideró Os Verdes en 2003 y aunque no sacó concejal sí sorprendió su abultado número de votos. Fue entonces cuando protestó por la remodelación de la Praza de Verdura, a la que le habían segado las catalpas, y parodió la falta de bancos con una escena festejada e irónica, a la altura de su majestuosa retranca.

Consumado ajedrecista, filósofo del eterno retorno y enamorado, pobló sus líneas de ideales a los que sostenerse en tiempos resquebrajados, y no dejó una sola mañana de levantar la cabeza y alzar el mentón, con el orgullo de aquel a quien los demás siempre consideraron, más allá de sus etiquetas y de su figura quijotesca, ladeado el yelmo e impasible el ademán, una buena persona: alguien con el que siempre merecía la pena detenerse y un hombre al que hoy llorar y al que mañana, con la probabilidad que siempre nos devuelve lo perdido, echar de menos.

Manuel Jabois

Primer asesinato de Eta en el 2009

sábado, 20 de junio de 2009

Gobernar... Pactar

En estos duros días de exámenes no desaprovecho la ocasión para tener un libro de política o historia encima de mi mesita.
Últimamente no leía mucho sobre lo que tuviera que ver con Aznar, así que he recuperado una vieja lectura que habla sobre los años previos a la conquista de la Moncloa, la primera legislatura y la caída del gobierno popular en el 14m.

Y es esta lectura la que me está permitiendo deducir ciertas comparaciones en ese camino a la conquista del centro entre aquellos años de Aznar y el presente de Rajoy.
Incluso las circunstancias económicas actuales eran muy parecidas a las del período anterior al 96.

Se vuelve a hablar estos días de los Pactos del Majestic.

Vuelven los guiños entre el PP y CIU.

E igual que se vuelve a hablar de estos pactos, también vuelven los detractores del marianismo que reina en Génova para buscar una mísera escusa y poder criticar a la actual dirección popular con la misiva de una futurible reeditación de los pactos del Majestic que permitieron al PP y a CIU llegar a importantes acuerdos.

Yo que nunca simpaticé con el nacionalismo, sí con los movimientos regionalistas o galleguistas, no veo con malos ojos un pacto para un cambio de turno en la Moncloa con los nacionalistas, a más necesidad de los españoles y de sus bolsillos, teniendo en cuenta también que en términos económicos Ciu y PP es lo mismo. Además he de decir que tengo a Duran i LLeida por uno de mis referentes políticos.
Y no estoy confundido ni de partido ni de ideario político por este apoyo, que se podría dar tanto en Cataluña como en España.

Está comprobado que el PP que pacta con los nacionalistas tiene posteriores arrasos electorales... Aznar después del 96 tuvo un fortísimo tirón en las comunidades con presencia nacionalista como Galicia (el mejor resultado electoral del PPdeG fue cosechado en el 2000), Cataluña y el País Vasco, consiguiendo la friolera de 182 diputados en el 2000 (no por este motivo, pero creo que sí ayudó mucho a hacer de Aznar un político tolerante, dialogante y gestor que lo caracterizaron aquellos primeros años de gobierno...).

La gente se cansa de crispación y debates alejados de lo que verdaderamente es la política.

Los que creemos en la política también creemos en el entendimiento, no a cualquier precio como Zapatero con ERC, pero sí como aquel entendimiento que dio paso al Pacto del Majestic.

El Congreso de Valencia que algunos se fueron a celebrar este fin de semana sirvió para iniciar un nuevo rumbo en la conquista política de España y creo que además ayudó mucho para el cambio en Galicia.

Si destacados militantes del PP como Vidal Quadras quieren cambiar las cosas, el PP deberá pactar, a no ser que quieran que España se derrumbe en un crak económico.

No lo pido yo, es que es de necesidad nacional echar a Zapatero, a los Aído y las Magdalena Álvarez...

sábado, 13 de junio de 2009

Un juego en internet incita a matar a Gloria Lago



Noticia aquí


Se podrá estar o no de acuerdo con Gloria Lago, pero llegar a hacer este tipo de cosas roza el absurdo en los argumentos de unos pocos... a qué Galicia defienden los que hacen este tipo de cosas? yo creo que a ninguna.

Todo mi apoyo y mi solidaridad.

jueves, 11 de junio de 2009

Cristiano... ¿?


Este ya no me gusta tanto como Kaká.

Es un jugador de renombre y desiquilibrante, tiene muy buenos detalles, pero es como Robben, personalista.

96 millones de euros... ya puede salir bien.

El siguiente espero que sea David Villa, el primer fichaje español.

POR CORTESÍA DEL BNG, ANTÓN LOSADA

Nun post anterior no que puxen un vídeo coa opinión do señor Beiras sobre o rumbo do BNG, dixen que "Non serei eu quen defenda os postulados políticos do señor Beiras, ante quen me coloco na antípodas políticas, mais creo que o que cómpre é recoñecer que foi e é unha das mentes máis previlexiadas que pasaron pola Cámara Galega".

E noutro despois do Cónclave nacionalista fago as seguintes afirmacións: "Este será o adeus definitivo a Beiras, Camilo Nogueira e outros protagonistas da historia parlamentaria e política galegas. En ideas e formulación política poden ser iguais ós demais do Bloque, pero representaban unha liña máis razoable posto que foron proclives aínda que non lles gustase a respetar a Constitución e o seu mandato -ideas que defenderon noutros tempos, que certamente non no presente-. Tamén se dilúen as aspiracións que intentara Quintana por centrar o Bloque e facelo hacia o galeguismo e non tanto hacia a deriva do nacionalismo radical e independentista da Unión do Povo Galego".

Nun partigo máis recente sobre os pésimos resultados electorais do BNG califiquei a política levada a cabo por Beiras hacia o centro-esquerda, ó mellor tiven que concretar máis esa afirmación sobre a qué me estaba a referir xa que realmente o rumbo hacia o centro-esquerda foi con Quintana, mais hai que ter en conta que foi Beiras o único que lle fixo fronte á UPG durante a súa capitanía, e non Quintana, quen se serviu do aparato da Unión do Povo Galego para manterse no poder ata que o leñazo nas autonómicas propicioulle unha longa noite de coitelos ben afiados no seo do seu partido.

Fago esta aclaración para poñervos un artigo de Antón Losada, que non é sospeitoso de non seren do BNG e tampouco de non dicir o que pensa. A continuación a súa valoración sobre os resultados electorais que non defiren moito dos motivos que eu tamén esgrimín.


POR CORTESÍA DEL BNG


Si los candidatos en la noche electoral fueran sinceros e hicieran otra cosa que intentar convencernos de ser ganadores, en Galicia, Feijóo y Pachi Vázquez habrían dado las gracias públicamente al BNG por la gentileza de cederles sin combate o disputa todo el espacio electoral preciso para poder otorgar lustre a sus resultados haciendo nada. Si hubiera justicia en la política, habrían llamado a Rodríguez, el longevo líder del BNG y de la UPG, para decirle de corazón: "Gracias Paco".

Los populares gallegos se jactan de un espectacular crecimiento porcentual de tres puntos, que se traduce en el astronómico montante de 2.733 votos más que hace cinco años y 200.000 menos que en marzo. No crecen tanto los votos como el impacto porcentual del derrumbe nacionalista. Otro porcentaje tan llamativo como irrelevante lo aporta que el PSOE ha recortado en un punto la diferencia del 1-M. Otro "gran éxito" expresado en la pérdida de 45.000 papeletas en europeas y el doble en las gallegas.

Feijóo ha mantenido sus resultados obteniendo un éxito meritorio pero relativo. No es mucho pedir a quién aún disfruta del crédito que da estrenar gobierno y carecer de rivales. Ninguno de sus oponentes pasa de estar en prácticas o de transición. Feijóo competía contra sí mismo y ha empatado. No ha logrado hacer buena pesca entre los 80.000 cedidos por sus rivales. Si no lo consigue ahora, con todo favor, algo tendrá que ver una acción de gobierno tan desconcertante casi siempre como misteriosa en ocasiones; en especial su acreditada capacidad para cabrear a una parte del país haciéndole luz de gas al gallego. Pachi Vázquez ha buscado refugio en la leyenda del voto urbano, obviando que los populares mantienen su estatus de primera fuerza. La proclamada recuperación de cinco puntos tiene causa de nuevo en la desinteresada contribución nacionalista. Los socialistas han perdido votos absolutos, sin atraer para su causa los apoyos en deserción desde el campo vecino.

Si quieren un ganador, busquen en el chiringo de Rosa Díez, progresando 10.000 sufragios desde el 1-M. Si quieren un perdedor, miren al BNG, que pierde la cuarta parte de sus votos en 2005 y el 60% de marzo. Con el agravante de que la mayoría se ha ido en las ciudades, donde está eso que Rodríguez o Beiras llaman el voto dinámico, no ese voto rural que con tanta frecuencia menosprecian. La decisión estratégica impulsada por la nueva dirección de girar más hacia la presunta izquierda, abandonar Galeusca y embarcarse con Esquerra para ir a buscar votos donde no hay, ha dejado más libre a socialistas y populares el espacio donde sí hay voto en Galicia: la izquierda y el nacionalismo moderados. Un bufé libre del cual sólo han sabido servirse estadísticamente. La decisión de preocuparse por intentar contentar a los electores perdidos en marzo, olvidándose por completo de atender a ese 16% de gallegos que dio su apoyo al proyecto de Quintana, ha traído caer por debajo de la barrera psicológica del 10%. Prescindir alegremente de su único activo electoral, el propio Quintana, sin disponer de recambio seguramente no habrá ayudado a contener la fuga masiva.

El nacionalismo afronta un serio peligro de encaminarse hacia la extinción o la irrelevancia electoral. Está en su mano. Los votantes se han quedado en casa, no se han ido con el cartero. Pero si la respuesta es la suministrada hasta ahora, se irán. Si el análisis continúa siendo que no se ha girado lo suficiente hacia la izquierda y por eso vuelve a ganar la derecha, o que por no haber virado dabondo hacia el soberanismo de salón ha ganado el neoespañolismo, el BNG caminará de victoria en victoria hasta la derrota final. Seguramente, esos electores se plantearían volver a casa, si la respuesta es jubilar a una clase dirigente convertida en el problema e iniciar la renovación ideológica hacia el nacionalismo posible que demandan y donde la mayoría no está fuera esperando a ser liberada o descubierta, sino que debe construirse por la vía del convencimiento, atendiendo sus demandas con políticas modernas y eficientes e integrando la compleja pluralidad de la sociedad que se aspira a gobernar.

ANTÓN LOSADA.