viernes, 31 de octubre de 2008

Gracias por nada



Vídeo de un joven usuario de youtube dando las gracias al bipartito por nada.
Valorad vosotros mismos lo que os ha parecido mejor y peor en estos últimos 3 años.

Hasta luego!

jueves, 30 de octubre de 2008

GALICIA ENTEIRA TEN DEREITO A SABER ÓNDE SE EMPREGA O DIÑEIRO PÚBLICO DE TODOS OS GALEGOS E GALEGAS

A maioría dos concellos galegos teñen un presuposto inferior a un millón de euros, a metade do que a Xunta se gastou en dependencias de Touriño.

Os galegos teñen dereito a saber se máis de dous millóns de euros que se empregan en dependencias da presidencia da Xunta é un gasto razoable ou non e se medio millón de euros nun coche fantástico para o presidente é algo razoable ou non.

Para min, as políticas de austeridade e as políticas de despilfarro son incompatibles.

Hai que lembrar que a maioría dos concellos galegos teñen un presuposto inferior a un millón de euros, ‘e se nos gastamos nunha das dependencias do presidente o que se gastan dous concellos ao ano... sobra calquera tipo de comentario e aclaración’.

Os comportamentos escuros e as explicacións escuras non din nada, nin do presidente nin da democracia.

miércoles, 29 de octubre de 2008

A Xunta ensina planos e non facturas para tratar de ocultar que gastou 2 MILLÓNS DE EUROS en remodelar o despacho de Touriño


A Xunta ensina planos e non facturas para tratar de ocultar que gastou 2 MILLÓNS DE EUROS en remodelar o despacho de Touriño.

A Xunta ofreceu aos xornalistas entrar ao despacho do presidente galego para que puidesen ver que non está rodeado de luxos e cando estes mostraron o seu interese por acceder á sala, rectificaron e ofrecéronse a ensinar só o despacho dun dos colaboradores do presidente da Xunta, non o de Touriño.

Recordar que a Xunta xustifica a obra dicindo que as instalacións estaban moi deterioradas, polo que urxía reformalas, aínda que parece que para eles a única parte do edificio que necesitaba ser actualizada é aquela que ía ocupar o presidente e o seu séquito de asesores.

Só a área de Presidencia foi reformada, e unicamente a planta primeira, á que se quixo trasladar Touriño se ampliou.

As reformas se fixeron nas tres plantas que ocupan as dependencias do presidente galego, pero só a planta primeira do edificio, na que está o despacho do titular da Xunta, se ampliou e en nada menos que en 120metros cadrados.

O importante é detallar en que gastaron eses dous millóns de euros e que se deixen de mentiras.

Lembrar que xa mentiron cando quixeron xustificar a compra dun coche de 480.000 para o presidente da Xunta.

Touriño goza de luxos pagados cos impostos que pagan con moito esforzo os galegos; é máis, é eticamente reprobable que o presidente da Xunta dilapide grandes cantidades de diñeiro en cuestións superfluas cando moitos dos cidadáns que goberna non chegan a fin de mes.

martes, 28 de octubre de 2008

TOURIÑO GASTOU MÁIS DE DOUS MILLÓNS DE EUROS EN CAMBIAR A DISTRIBUCIÓN E O MOBILIARIO DO SEU DESPACHO

O presidente da Xunta gastou máis de dous millóns de euros en cambiar a distribución e o mobiliario do seu despacho de San Caetano nada máis acceder á Presidencia da Xunta.

Emilio Pérez Touriño considerou que as instalacións que serviron a Manuel Fraga para gobernar Galicia durante 16 anos non estaban á súa altura e decidiu amplialas e redecoralas cun custo para as arcas públicas galegas de máis de 320 millóns das antigas pesetas.

A Xunta quixo ocultar o prezo da reforma convalidando a factura da mesma no Consello da Xunta, ben porque excede a propia cantidade inicialmente prevista -polo que o importe da obra podería superar con fartura eses dous millóns de euros-, ben porque os gastos non foron fiscalizados polos interventores.

Os cidadáns non queremos os planos do despacho; queremos saber canto se gastaron en reformalo, en alfombras, en cadros, en sillóns… queremos saber ata onde chegou o dispendio por parte do presidente galego.

En todo caso, a sociedade galega ten dereito a saber canto gastou o presidente en regalarse un novo despacho, ou non é?

martes, 21 de octubre de 2008

TOURIÑO FALA DE AUSTERIDADE MENTRES VIAXA NUN COCHE DE 480.000 EUROS PAGADO CON DIÑEIRO DE TODOS

O presidente da Xunta afronta os efectos da crise económica comprándose un coche de 480.000 euros, preto de 80 millóns de pesetas.

Touriño fai proclamas de austeridade no gasto público mentres dilapida o diñeiro dos galegos. É indigno que nestes momentos -e coa que está a caer en Galicia- o presidente se gaste semellante cantidade de diñeiro en satisfacer o seu ego cun coche de 480.000 euros.
A tendencia ao luxo do presidente non é nada novo, posto que xa vimos como gastou case 800.000 euros en gastos de protocolo e representación
en só seis meses de 2008 (o 100% da partida específica para todo o ano e o 47% doutra que vai utilizando á súa antollo).

É obvio o motivo polo que o presidente negaba que en Galicia había unha grave crise económica: montado en coches que custan 480.000 euros é normal que se minimicen os problemas.

Touriño dicía que “non había crise” referíase a que “non había crise para el”.

lunes, 20 de octubre de 2008

La voz de la calle



Nace un nuevo espacio en internet alrededor de nuestra entrañable Pontevedra de la mano de un buen amigo, Goyo Andión.

Se ha puesto un micrófono y a paso de un buen pateo se ha ido recorriendo algunos de los puntos más importantes del comercio pontevedrés preguntando a comerciantes, ciudadanos de a pie y otros consumidores su situación ante el período económico que estamos sufriendo, del que algunos ya comienzan a eventurar como la peor crisis desde el fatírico crak del 29 y la quiebra de la bolsa estadounidense.
En definitiva, como está actuando la crisis en Pontevedra
.

Lo que más salientaría del vídeo, el 95% de los encuestados no tiene confianza en las actuales personas que están gestionando la crisis.

Iré poniendo cada vídeo que este inquieto pontevedrés vaya haciendo, os aseguro que pasaréis un rato fascinante con las diferentes opiniones de nuestros vecinos.

http://www.lavozdelacalle.tv/

domingo, 19 de octubre de 2008

Camino





Hará unos 10 años le regalaron a mi madre un libro sobre la historia de una niña de 14 años que había muerto víctima de un grave cáncer.

Alexia era el nombre de esa niña y de ese libro, y su autora una antigua profesora, Victoria Molins.

Un par de años más tarde, tendría yo 12 o 13, encontré el libro por casa y me puse a leerlo, y lo terminé. Estos días volveré sobre él.

El viernes fui al estreno de la película Camino que "recrea" los últimos meses de la vida de Alexia.
La obra escrita cuenta con total objetividad y con un acercamiento a los sucesos con una gran exactitud.
La vida de Alexia transcurre en el seno de una familia muy vinculada al Opus Dei que ve como unos fuertes dolores de cabeza son algo mucho peor. Inculcada y formada en los valores de la Obra, el libro trata de mostrar al mundo la fuerza de una chica que se resigna profundamente a lo dispuesto por Dios y trata en vez de que sea su familia la que le dé ánimos, es ella la que anima a su familia y a todos sus allegados a que mantengan la alegría. Sobre todo, a sus padres y a sus hermanos. Todo entendiéndolo dentro de la doctrina del Opus Dei, pero no con la radicalidad que ofrece la versión cinematográfica.

Javier Fesser continúa fiel a su forma de narrar.

Desde luego, la visión que transmite la película a la del libro es bastante distinta y distorsiona bastantes elementos de la realidad como la "inventada forma de reacción de la madre por la muerte de un anterior hijo o hasta el número de hermanos de Alexia, que en la película sólo existe una hermana mayor. Además, muestra muy poca objetividad a la hora de como llevaron sus padres la enfermedad. Frente a un padre que sufre por la paulatina "desaparición de su hija", la madre en algunos momentos habla del dolor de su hija como algo redentor y por fortuna, situación muy controvertida a la que se cuenta en el libro.

Hay que señalar que la familia de Alexia González Barros no está deacuerdo formalmente ni materialmente con la versión que ofrece Fesser de esta historia. Uno de sus hermanos se ha mostrado "perplejo" por las declaraciones de Fesser en las que dice que el filme "es una ficción donde no hay nada inventado" y le pregunta por qué no retiró el nombre de su hermana del texto que aparece al final de la película, ya que la familia lo "pidió formalmente".

El libro trata de ser un ejemplo de valentía, de ayuda a familias que se pueden encontrar en la misma situación que la de Alexia, mientras que la película ataca a una forma de vida de una manera totalmente inventada, una situación vivida de forma durísima y en algunos momentos hasta pueden resultar macabros.

Fuera de la historia de Alexia, la película estaría bastante bien para contar una historia inventada, pero no para mentir sobre el dolor de una familia y el contenido de un libro.

Es una pena que se haya llevado a los cines la historia de esta entrañable niña nada más que para hacer dinero mintiendo.

A los que tengáis pensado ir a verla id preparados porque ha sido la película más dura que he visto nunca.

sábado, 18 de octubre de 2008

Alcaldesas con "vocación de servicio policial"

Las salvajadas políticas acostumbran a rellenar los periódicos, pero las hay que son lamentables.

El pasado viernes, 10 de octubre, a las 7 y media de la mañana, la alcaldesa de Artexo conducía el coche camuflado de la Policía Local, un Peageut 207 gris.

En un momento del trayecto, a su paso por la Avda. Buenos Aires del municipio colisiona contra un coche que estaba estacionado en esa misma avenida.

La sorpresa del suceso ya no es sólo que la Alcaldesa aproveche su cargo para usar un coche de la Policía Local, sino que la susodicha no cumplió con su deber de ciudadana ni de autoridad no dejando ni una nota al vehícula afectado y lo peor de todo y que representa una extraordinaria gravedad, siguió su camino toda pancha.

La actitud de la Alcaldesa merece una dura reprobación, además de que su falta de respeto a lo sucedido y su inexcusable falta de responsabilidad son motivos más que suficientes para que dimita como máxima representante de sus vecinos.

A lo mejor le gusta colaborar con sus policías en la vigilancia de las calles, o a lo mejor lo único que le gusta es aprovecharse de su cargo para hacer abuso de poder y mando.

martes, 14 de octubre de 2008

A XUVENTUDE, A GRAN ESQUECIDA DO BIPARTITO

O director xeral de Xuventude da Xunta admitiu no Parlamento que o Goberno bipartito nunca reuniu á Comisión Interdepartamental de Xuventude, admitindo así que a mocidade é un dos sectores máis esquecidos polo Goberno de Touriño.

O feito de non ter reunido á Comisión Interdepartamental de Xuventude nos máis de tres anos transcorridos desde o cambio de Goberno en Galicia revela a falta de transversalidade das políticas da Xunta dirixidas á mocidade.

Ao tempo, tamén pon de manifesto que o actual Executivo presenta un cumprimento “cero” do pacto de Goberno en materia de mocidade.

A Comisión Interdepartamental de Xuventude, na que están representados todos os departamentos autonómicos, a Fegamp e mailo Consello da Xuventude de Galicia reuniuse por última vez na pasada Lexislatura, cando o Conxuga esta presidido aínda polo actual deputado autonómico Lage Tuñas.

Tarde, mal e arrastro.

sábado, 11 de octubre de 2008

Ruxe filosófico

Poucos políticos conseguen facer historia. A maioría transitan por ela, deixanse levar polos acontecementos e se conforman con facer pequenas aportacións que o tempo irá disipando.

Ós grandes homes da historia débeselles ser importantes nalgún momento porque non caeron na pasividade, no relativismo máis constante ou na sencilla posición de agardar a que os devanditos sucesos acontezan.

Persoas imperecederas contra ventos contrarios e derruídos; facéndoo acordes á súa conciencia e ós seus principios con coherencia e rigor.

Lealtade a unha orixe sencilla e humilde. Poucos recordan iso.

Crer encontrar a verdade absoluta e caer no narcicismo máis paleolítico é ben fácil.

Son como eses que Sócrates dicía que non sabían nada porque crían sabelo todo.

Pois ben, na vida, como en todo, hai de todo. E pode que ata sexan os que menos.

Alea iacta est.

sábado, 4 de octubre de 2008

Frente a un mezquino, una señora


Puede que el rencor no sea el mejor arma de los políticos, tampoco lo es la intolerancia y el ensañamiento al honor de una persona por muy diferente que sea y piense a nosotros.

El camino en la política no es la libertad, es que la libertad es el único camino en la política y también en la vida, junto con otros principios como la lealtad, el ser fiel a unos valores y a respetar a la persona que se tiene enfrente para poder respetarse primero a uno mismo.
Pero como todo en la vida, hay gente que se aprovecha de las oportunidades que otros les han dado sin tenerlo en cuenta.

En este vídeo se demuestra la falta de consideración de un sinvergüenza que se dirige en un tono muy despectivo hacia una legítima representante de los ciudadanos como lo es la diputada Rosa Díez, echándole en cara y mofándose 7 años después que no la había apoyado para ser la Secretaria General del Psoe.

No me gustan los políticos desertores, ni los mentirosos, ni los intransigentes, tampoco los que sólo van a su interés, más bien, me gusta la gente coherente, la que si ante sus principios, sus planteamientos, siente que se está traficando con sus ideas opta por la decisión más difícil, no seguir en una posición cómoda y enfrentarse contra aquellos que un día defendieron sus mismos ideales, pero que poco les importan.

A base de palos, pero bien recibidos, se puede aprender mucho de las personas y de las situaciones hasta un final sencillo.

Esto sirve para todas las personas de todos los partidos políticos, a las que les gusta defenestrar o vetar a compañeros por considerarlos incómodos, y los que sólo se representan a sí mismos y a nadie más.

Cuando una histórica del PSOE como Rosa Díez o legendarios como Maragall deciden abandonar un barco que está en proceso de hundimiento porque no están dispuestos a seguir la política de la traición y de "si en allí digo pío, en el despacho me limito a deshacer" es un hecho que les honra y merece mi consideración, por el mero y sencillo acto de ser fieles a sí mismos y no a un proyecto a la deriva y sin rumbo.