Despois de quedar debuxado un arco político a prol do cambio na nosa terra, o Partido Popular gobernará Galicia case catro anos despois outra vez.
Foi salientable a escasa -por non dicir nula- rentabilidade do goberno bipartito por parte do bloque e do psoe.
Tres foron os conquistadores do afamado 5% galego, ó cal lle dedicarei algún artigo cando este portátil envellecido recupere o frescor e a utilidade que me deu nestes últimos anos.
Coa baixada do bloque, Galicia se cabe é menos nacionalista? pode ser que sí.
Outra cousa ben distinta é afirmar que a sociedade galega camiña hacia o abandono da defensa da nosa cultura, do noso idioma nai e das nosas tradicións.
A partir de agora tratarei con máis asiduidade o tema da derogación do decreto, do que moitos falan sen ter un mínimo coñecemento de leis e demais desvaríos dos nosos lexisladores, tan dados a estas premisas.
Escoito a cotío nestes días de amplios raios de sol para Galicia que o PP vai eliminar a Lei de Normalización Lingüística, confundindo o decreto feito polo bipartito cunha lei que gozou dunha gran saúde sempre.
O PP foi sempre o defensor da compatibilidade de ser galego con ser español, e de ser bilingüe, é dicir, aprender, falar e expresarse en galego e en castelán.
Escarállome cando me din que non sei en qué partido milito. Eu o sei, doutros xa non tanto que se mostran capaces de meter no mesmo saco a galeguistas con nacionalistas e independentistas. Estou no partido do que un día foi Presidente Albor, despois Fraga e agora Feijoo. No que nos seus estatutos se define como centrista, reformista e para min o máis importante, galeguista. Nun partido que aposta pola liberdade, pola tolerancia e o respeto ós demais. Asumo e defendo o compromiso galeguista de Alberto Núñez Feijoo, é o meu presidente e a quen lle debo lealtade. Eu non defendo con isto teses revolucionarias, simplistas ou afastadas do gran sentir da sociedade galega. Defendo, en parto ou en todo, o que se defendeu sempre dende o partido popular de Galicia. Aquel galego coma ti co que Fraga se presentou no 89 non era un simple lema, era toda unha declaración de intencións e de vontade hacia a nosa historia.
Á xente o que lle cabrea non é falar galego, é que llo impoña un determinado partido político minoritario (hai que tirar de datos?) que se pasou a idea do bilingüismo harmónico "por el arco de Tito" e que se está a inmiscuir no galego que se fala en Galicia pola introducción da normativa de mínimos e demais reintegracionismos lingüísticos... somos máis galegos por dicir "grazas" ou "Galiza" e demais intrommisións na nosa lingua? eu respeto a quenes o din, pero non se pode permitir que os que dicimos Galicia ou gracias sexamos considerados "desviados".
Non adiantemos acontecementos co tema lingüístico. Hai un sentir social que non acepta recibir imposicións ou adoctrinamentos ideolóxicos sobre o máis noso, mais tampouco creo que vulnerar o Estatuto de Autonomía en relación coa toponimia galega sexa un gran recurso, recuperar terminoloxías como Sangenjo (sería Sanginés por cierto) ou Rianjo... Sí que sería contraproducente.