martes, 30 de junio de 2009

Hay que renovarse

Estoy probando una nueva plantilla para el Blog.
De momento me falta por pasar algunos enlaces del anterior Blog, espero que en cuanto me acomode en mi casa después de terminar los exámenes lo pueda poner a punto.

Graciñas

domingo, 28 de junio de 2009

En honor a La Moureira






Publico este minireportaje hecho desinteresadamente por un amigo mío llamado Pablo Dacosta.
En mis 20 años de vida he escuchado hablar muy pocas veces de La Moureira, barrio marinero pontevedrés, y tengo que decir que hasta hace poco ni me interesé en conocer su historia, pobre de mí.
Pocos pontevedreses saben de la importancia de este barrio en el transcurso de la historia de Pontevedra, es impresionante como en una ciudad tan pequeña y con un barrio que fue tan importante, haya gente que incluso no sabía ni de su existencia, es por eso, que pretendo hacer una reseña histórica de este barrio casi extinto, (pues muy poco se conserva de él), porque no merece quedar en el olvido de la ciudadanía.

La ciudad de Pontevedra la fundaron los griegos según la mitología, concretamente Teucro, y los romanos según los datos empíricos. Para cualquier pontevedrés -con un mínimo de cultura- es sabido que la existencia de Pontevedra viene dada gracias al puente (puente del Burgo) que hicieron los romanos en la ciudad durante la época en que vivió Cristo. Este puente se construyó para que por allí pasase la famosa Vía XIX que comunicaba Astorga con Lucus Augusti.
Con el paso de los siglos el puente estaba muy viejo y casi derruído , por lo que se conocía a este asentamiento poblacional que se originó alrededor de él como Pontus Veteri (Puente Viejo). Pues bien, la historia de la ciudad comienza sobre el siglo I y ya vimos de dónde viene su bonito nombre, pero poca gente sabe que comenzó a tomar forma de una verdadera ciudad sobre el siglo XII gracias a la actividad marítima del barrio de la Moureira. Pontevedra siempre respiró mar y sal, y todavía quedan resquicios de este olor en sus narices.
Vamos pues, a hablar un poco de este barrio.

La Moureira abarca un amplio territorio, va desde el puente del Burgo hasta la desembocadura del Río Gafos, casi toda la línea costera de la ciudad de Pontevedra. Este histórico barrio se divide en tres partes: A Moureira de Arriba, desde el puente del Burgo hasta el puente de la Barca., la Moureira de la Barca, desde el puente de la Barca hasta el lateral norte de la plaza de toros, y la Moureira de Abajo, desde el lateral norte de la plaza de toros hasta la desembocadura del Gafos.

Este barrio marinero fue el motor de la economía y vida pontevedresa desde comienzos de la importancia de la ciudad, (siglo XII) hasta finales del siglo XIX.
La importancia del barrio fue posible gracias a la amplitud del caladero del Río Lérez en la Edad Media, lo cual permitía la llegada de grandes barcos que traían todo tipo de pescados y mercancías.
La Moureira de Arriba se dedicaba a actividades varias, aunque casi todas relacionadas con la mar, ¿sabías que existían pequeñas playas en esta zona?, la de la Barca tenía una actividad comercial, ¿sabías que muy cerca del puente de la Barca nació el famoso marinero Pedro Sarmiento de Gamboa?, y la de Abajo, la que da el sello propio a todo el barrio, se dedicaba a la pesca y salazón de pescado. ¿Sabías que en la calle considerada germen del barrio por ser la más antigua, la Ribeira dos Peiraos, existían un hospital para leprosos? ¿Y que en la parte de atrás de esta calle (San Roque de Abaixo) nació el famoso pirata Benito Soto Aboal? ¿Sabías que José de Espronceda le dedicó al susodicho pirata su famoso poema llamado “Canción del Pirata”? “Que es mi barco mi tesoro, que es mi Dios la libertad, mi ley, la fuerza y el viento, mi única patria, la mar”



Durante los siglos XV y XVI, Pontevedra fue la ciudad más grande y rica de toda Galicia, y todo gracias a la actividad marítima y comercial desempeñada por los humildes trabajadores de este encantador arrabal, como le llamaban ellos, debido al estar fuera del perímetro de la muralla. Como muestra del poder del barrio, el famoso Gremio de Mareantes con los excedentes de las ventas decide construir en el siglo XVI la bella basílica de Santa María, de estilo gótico tardío.

Ya en los siglos XVII, XVIII y XIX Pontevedra se ve sumergida en una lenta decadencia, debido ello a las pestes, a las guerras y como no, a la pérdida de importancia de la Moureira. Esta pérdida de importancia se produjo debido a la sedimentación del Río Lérez, lo cual obligaba a cerrar el puerto en detrimento del de Marín, desde entonces no pudieron volver a entrar barcos importantes en la ciudad. La actividad comercial se vio dañada, Pontevedra perdió el peso nacional e incluso internacional que tenía en el siglo XVI. El barrio quedó casi abandonado, pasando de unos 4000 habitantes en el siglo XVI (estoy hablando de sólo este barrio, no de la ciudad) a unos 1000 a finales del siglo XIX.
En las obras de 1900 se comió muchísimo terreno al río, los grandes peiraos (muelles) comerciales del siglo XVI situados en la Moureira de Arriba estaban enfrente de lo que hoy en día es carretera, y lógicamente, lo que hoy en día es la carretera que bordea todo el litoral de la ciudad, era río.

Pero la Moureira no sólo ha dado a Pontevedra riqueza e importancia, sino historia, mucha historia. Muchos de los más famosos marineros de la época nacieron o estuvieron muy vinculados con este pequeño barrio. Por citar a algunos: Pedro Madruga, Pedro Sarmiento de Gamboa, los hermanos Nodales o el último pirata español, el famoso Benito Soto Aboal, ahorcado por los ingleses en Gibraltar en 1830.

Este barrio estaba compuesto por centenares de hermosas casitas marineras pequeñas con sus correspondientes muelles y patines, pues bien, en la primera mitad del siglo XX se cometió la atrocidad de tirar para edificar sobre un 85% de este barrio. De ahí la labor de mi pequeño esbozo, hacer que no se olvide, hacer un reconocimiento de este importantísimo barrio al que Pontevedra entera tanto le debe, darlo a conocer a aquellas personas que ni supiesen de su existencia o que tuviesen una idea muy vaga de él.
No entiendo cómo las autoridades políticas permitieron esto, no entiendo cómo no declararon a La Moureira Conjunto Nacional Histórico a la vez que declararon la Zona Monumental, lo poco que queda de este barrio debe ser protegido por la ley, y en ausencia de ésta, por todos los pontevedreses.

Hoy en día, gracias a Dios, todavía se conservan varias casitas de este barrio y algunas calles con su fisionomía marinera. Quedan varias en la calle Xan Guillermo, en la Fonte da Moureira, en Jofre de Tenorio, en Campo do Boi, en la plaza de Cornielis de Holanda, en el Campo da Torre, en la Ribeira dos Peiraos, en San Roque de Abaixo, en Juan Villaverde, en Hermanos Nodales, y todavía en alguna calle más, todas ellas evidentemente fuera de la zona vieja pontevedresa. Invito a todos a que vayan a verlas, fijo que se sorprenden, yo aún vi alguna hace poco que no había visto en mi vida, sorprendente teniendo en cuenta que Pontevedra es una ciudad pequeña. Pocos saben que se conservan más casas del siglo XVI en este barrio que en la zona vieja pontevedresa.

Acabando con la reseña, menciono que este barrio hasta tuvo zona de señoritas que desempeñaban el oficio más antiguo del mundo, concentradas casi todas en el piso de arriba de las tabernas de la calle Campo do Boi, uno de esos bares era “la casa de las tres columnas”,(la de la foto de arriba) enteramente conservada con sus tres columnas. Esta actividad lúdica en esta zona de la Moureira de Arriba se desempeñó en el siglo XIX y primera mitad del XX, hasta que en 1956 el párroco de Santa María lo clausuró.

Una de estas señoritas que vivió hace tan solo un siglo y aún es recordaba por viejos pontevedreses es “La Mimitos”, morena y alta, con muy buena fama, cobraba 25 pesetas, un dineral para su época.

Esto es tan sólo un esbozo, por lo tanto no puedo contar la historia casa por casa o calle por calle de este hermoso barrio, ni de todos los ilustres personajes que tuvo, ni de todas sus anécdotas, es una lástima, pero confío en que los pontevedreses orgullosos de su ciudad o las personas a las que simplemente les guste la historia, se molesten y busquen sobre ellos en enciclopedias o incluso en internet, ya que la fama de algunos es tal que existen varias referencias en la red.

Espero que el lector tome conciencia y se interese y se preocupe algo más por esta pequeña joya que tenemos en la ciudad, de la que queda poco, pero queda.

sábado, 27 de junio de 2009

La Torre de Hércules ya es Patrimonio de la Humanidad



La Torre de Hércules ha sido incluída en la lista de monumentos elegidos como patrimonio de la humanidad.

Con el nombramiento de la Torre de Hércules como patrimonio de la humanidad, Galicia cuenta a partir de hoy con cuatro distinciones: Santiago de Compostela recibió el reconocimiento en el año 1985; el 10 de diciembre de 1993 recibía la distinción el Camino de Santiago; y ya en el año 2000 le llegó el turno a la muralla de Lugo.

viernes, 26 de junio de 2009

Debate no Parlamento Galego sobre as Taxas Universitarias





Este mércores, os representantes de alumnos fomos invitados á sesión do pleno do Parlamento de Galicia pola Deputada do Grupo Popular María Seoane, Presidente Rexional de NNXX, con motivo do debate dunha proposta do Grupo Socialista para que os fillos dos desempregados non teñan que pagar as Taxas Universitarias.

Da teima das taxas universitarias xa me teño mostrado neste blog con bastante contundencia e en termos semellantes con que o fixo dende a tribuna do Parlamento María Seoane contra o oportunismo dalgúns. Pero por sorte, os que traballamos no tema, non esquecemos.

Deste xeito, recordoulles ós deputados socialistas que a medida chegaba ben tarde logo de que a actual Xunta de Galicia conxelase as taxas universitarias para o vindeiro curso.

En palabras de María "a Xunta actual en apenas dous meses xa ten adoptado máis medidas para evitar o abandono de estudos universitarios por razóns económicas que o bipartito en todo o seu mandato".

Asemade, permitiuse recodarlles ós deputados da oposición, concretamente á deputada firmante da proposta "que sería bo que vostedes repasaran os anos de goberno socialista, así evitaría quedar hoxe en evidencia".
"Son vostedes os artífices da maior tropelía á mocidade universitaria galega.
E para mostra un botón

A XUNTA APROBA A MAIOR SUBA DE TAXAS DA HISTORIA DE GALICIA

ANO: 2006
PRESIDENTE: TOURIÑO
CONSELLEIRA: LAURA SÁNCHEZ PIÑÓN
PARTIDO: SOCIALISTA
CÓMPLICE : BLOQUE NACIONALISTA GALEGO"


Como tamén tocou o descenso das bolsas concedidas dende o goberno central ós estudantes con respecto a anos anteriores:


"Voulle falar dos datos reais da involución do número de becas dos últimos anos; pese a que nunha maniobra, desas ás que nos ten xa acostumados o sr. Zapatero, tentaron de ocultalos, misturando as bolsas de movilidade coas bolsas destinadas a aqueles que estudan na CA propia, as de universidade coas de outros estudos superiores, e coas de ensinanzas medias, lle vou a facer un repaso dos datos para que vexa vostede con claridade como defenden os intereses da mocidade,

Mire

ANO 2002-2003: 801.415 becas concedidas
ANO 2003-2004: 830.719 becas concedidas

E cambiamos de goberno de España

ANO 2005-2006: 600.027 BECAS
ANO 2006-2007: 612.535

A partir de ahí intente vostede votar a conta porque é cando comeza o cómputo do todo misturado para ocultar os verdadeiros datos. 7000 becas menos o ano pasado.

A diferenza entre uns anos e outros é a cor do goberno, os do partido popular cunha media de 800.000 becas universitarias anuais e os do partido socialista obreiro español cunha media de 600.000.

O outro día eu non daba crédito, Zapatero unha vez máis prometía 1.500.000 becas, e digo unha vez máis porque xa fixera a mesma promesa o 6 de setembro de 2004 nun acto en león".


Rematando así:

"Deixe que a Xunta conxele o prezo das matrículas para o vindeiro curso aínda que isto vaia en contra das medidas que tomaban vostedes no goberno".


É a deputada máis nova do actual Parlamento.
Era a súa primeira intervención na cámara galega e, tras escoitala e ver o seu ofrecemento para recibir calqueira iniciativa ou proposta, pódovos dicir que os mozos de Galicia estaremos ben defendidos nestes catro anos, como sí que non o estivemos, con datos na man, nos 4 últimos anteriores dende o mundo universitario.

lunes, 22 de junio de 2009

domingo, 21 de junio de 2009

Adiós a Juan Vidal Fraga




Lo escribió el poeta Alexander Vórtice en las páginas del Diario hace exactamente un mes: «Mientras escribo esto, don Juan Vidal Fraga, filósofo, abogado y columnista de este periódico, lucha sin descanso por salir de un coma, al parecer, irreversible. Conozco a Juan Vidal, y ha hecho frente a más de mil reveses a lo largo de su vida, y ha conseguido continuar adelante; también se ha sacrificado por cientos de personas, aunque la gran mayoría de ellas sean ingratas y ya no sepan lo que él hizo por ellas. Por eso, hoy, desde aquí, amigo Juan, te digo ‘jamás temor’, y que Dios sostenga con sus manos tus ganas de seguir luchando y dando ejemplo».

No pudo: no salió de ese coma. Juan Vidal Fraga, que deja dos hijos, falleció ayer en Pontevedra, la ciudad de su biografía, tras padecer una penosa enfermedad que lo puso hace ya meses a las puertas de la muerte. Fue abogado, de los mejores matrimonialistas que hubo en Pontevedra, y líder de causas ecológicas, en cuya militancia perteneció siempre con la furia racional de la que presumía. Llegó a presentarse en elecciones municipales bajo las siglas del CDS primero y Os Verdes después, hace sólo seis años, y mucho antes, en plena Transición, al Senado por la Coalición Partido Popular Gallego-Partido Gallego Socialdemócrata.

Juan Vidal Fraga era un filósofo; esto es, un hombre sabio. Su estampa de los últimos años, la de un hombre ligeramente encorvado que va dando chupadas a la pipa en eterna cavilación, lo retrata en el imaginario de una ciudad exigida por hombres así. A los periodistas los recibía a veces en su despacho, en el cruce de las calles de Joaquín Costa y Peregrina, y frecuentaba tertulias y era habitual verle en La Cabaña entre jóvenes, uno de los locales decanos de la noche de Pontevedra donde mejor se va hirviendo el diálogo, que es siempre lo que Vidal Fraga ha ido persiguiendo en todos sus años: el intercambio de ideas y pareceres, la tolerancia con la opinión del otro, la discusión sobre los más amplios conceptos que ha desarrollado siempre, a lo largo de su Historia, el Hombre, en esas mayúsculas que tanto significado encerraban, sin misterios, sus columnas de los lunes.

Fue un tertuliano de excepción, alguien cercano que daba calor y con el que las palabras se iban desatando sin aspereza ni amargura, a pesar de las ideas enfrentadas y de las polémicas necesarias, bajo un humor nada cáustico. Vivió, habló y escribió sin doblez («como escritor, intento decir la verdad, se entiende: lo que yo considero es la verdad. Y tal actitud está reñida con el arte de disfrazarse») y a pesar de que la enfermedad y de que una cierta tristeza parecía asaltar su rostro en los últimos tiempos, aparecía puntualísimo, casi a la medianoche, a entregar su artículo semanal al periódico.

Fue un ‘verde’ furibundo que no dudó en sumarse a la causa a los setenta años: lideró Os Verdes en 2003 y aunque no sacó concejal sí sorprendió su abultado número de votos. Fue entonces cuando protestó por la remodelación de la Praza de Verdura, a la que le habían segado las catalpas, y parodió la falta de bancos con una escena festejada e irónica, a la altura de su majestuosa retranca.

Consumado ajedrecista, filósofo del eterno retorno y enamorado, pobló sus líneas de ideales a los que sostenerse en tiempos resquebrajados, y no dejó una sola mañana de levantar la cabeza y alzar el mentón, con el orgullo de aquel a quien los demás siempre consideraron, más allá de sus etiquetas y de su figura quijotesca, ladeado el yelmo e impasible el ademán, una buena persona: alguien con el que siempre merecía la pena detenerse y un hombre al que hoy llorar y al que mañana, con la probabilidad que siempre nos devuelve lo perdido, echar de menos.

Manuel Jabois

Primer asesinato de Eta en el 2009

sábado, 20 de junio de 2009

Gobernar... Pactar

En estos duros días de exámenes no desaprovecho la ocasión para tener un libro de política o historia encima de mi mesita.
Últimamente no leía mucho sobre lo que tuviera que ver con Aznar, así que he recuperado una vieja lectura que habla sobre los años previos a la conquista de la Moncloa, la primera legislatura y la caída del gobierno popular en el 14m.

Y es esta lectura la que me está permitiendo deducir ciertas comparaciones en ese camino a la conquista del centro entre aquellos años de Aznar y el presente de Rajoy.
Incluso las circunstancias económicas actuales eran muy parecidas a las del período anterior al 96.

Se vuelve a hablar estos días de los Pactos del Majestic.

Vuelven los guiños entre el PP y CIU.

E igual que se vuelve a hablar de estos pactos, también vuelven los detractores del marianismo que reina en Génova para buscar una mísera escusa y poder criticar a la actual dirección popular con la misiva de una futurible reeditación de los pactos del Majestic que permitieron al PP y a CIU llegar a importantes acuerdos.

Yo que nunca simpaticé con el nacionalismo, sí con los movimientos regionalistas o galleguistas, no veo con malos ojos un pacto para un cambio de turno en la Moncloa con los nacionalistas, a más necesidad de los españoles y de sus bolsillos, teniendo en cuenta también que en términos económicos Ciu y PP es lo mismo. Además he de decir que tengo a Duran i LLeida por uno de mis referentes políticos.
Y no estoy confundido ni de partido ni de ideario político por este apoyo, que se podría dar tanto en Cataluña como en España.

Está comprobado que el PP que pacta con los nacionalistas tiene posteriores arrasos electorales... Aznar después del 96 tuvo un fortísimo tirón en las comunidades con presencia nacionalista como Galicia (el mejor resultado electoral del PPdeG fue cosechado en el 2000), Cataluña y el País Vasco, consiguiendo la friolera de 182 diputados en el 2000 (no por este motivo, pero creo que sí ayudó mucho a hacer de Aznar un político tolerante, dialogante y gestor que lo caracterizaron aquellos primeros años de gobierno...).

La gente se cansa de crispación y debates alejados de lo que verdaderamente es la política.

Los que creemos en la política también creemos en el entendimiento, no a cualquier precio como Zapatero con ERC, pero sí como aquel entendimiento que dio paso al Pacto del Majestic.

El Congreso de Valencia que algunos se fueron a celebrar este fin de semana sirvió para iniciar un nuevo rumbo en la conquista política de España y creo que además ayudó mucho para el cambio en Galicia.

Si destacados militantes del PP como Vidal Quadras quieren cambiar las cosas, el PP deberá pactar, a no ser que quieran que España se derrumbe en un crak económico.

No lo pido yo, es que es de necesidad nacional echar a Zapatero, a los Aído y las Magdalena Álvarez...

sábado, 13 de junio de 2009

Un juego en internet incita a matar a Gloria Lago



Noticia aquí


Se podrá estar o no de acuerdo con Gloria Lago, pero llegar a hacer este tipo de cosas roza el absurdo en los argumentos de unos pocos... a qué Galicia defienden los que hacen este tipo de cosas? yo creo que a ninguna.

Todo mi apoyo y mi solidaridad.

jueves, 11 de junio de 2009

Cristiano... ¿?


Este ya no me gusta tanto como Kaká.

Es un jugador de renombre y desiquilibrante, tiene muy buenos detalles, pero es como Robben, personalista.

96 millones de euros... ya puede salir bien.

El siguiente espero que sea David Villa, el primer fichaje español.

POR CORTESÍA DEL BNG, ANTÓN LOSADA

Nun post anterior no que puxen un vídeo coa opinión do señor Beiras sobre o rumbo do BNG, dixen que "Non serei eu quen defenda os postulados políticos do señor Beiras, ante quen me coloco na antípodas políticas, mais creo que o que cómpre é recoñecer que foi e é unha das mentes máis previlexiadas que pasaron pola Cámara Galega".

E noutro despois do Cónclave nacionalista fago as seguintes afirmacións: "Este será o adeus definitivo a Beiras, Camilo Nogueira e outros protagonistas da historia parlamentaria e política galegas. En ideas e formulación política poden ser iguais ós demais do Bloque, pero representaban unha liña máis razoable posto que foron proclives aínda que non lles gustase a respetar a Constitución e o seu mandato -ideas que defenderon noutros tempos, que certamente non no presente-. Tamén se dilúen as aspiracións que intentara Quintana por centrar o Bloque e facelo hacia o galeguismo e non tanto hacia a deriva do nacionalismo radical e independentista da Unión do Povo Galego".

Nun partigo máis recente sobre os pésimos resultados electorais do BNG califiquei a política levada a cabo por Beiras hacia o centro-esquerda, ó mellor tiven que concretar máis esa afirmación sobre a qué me estaba a referir xa que realmente o rumbo hacia o centro-esquerda foi con Quintana, mais hai que ter en conta que foi Beiras o único que lle fixo fronte á UPG durante a súa capitanía, e non Quintana, quen se serviu do aparato da Unión do Povo Galego para manterse no poder ata que o leñazo nas autonómicas propicioulle unha longa noite de coitelos ben afiados no seo do seu partido.

Fago esta aclaración para poñervos un artigo de Antón Losada, que non é sospeitoso de non seren do BNG e tampouco de non dicir o que pensa. A continuación a súa valoración sobre os resultados electorais que non defiren moito dos motivos que eu tamén esgrimín.


POR CORTESÍA DEL BNG


Si los candidatos en la noche electoral fueran sinceros e hicieran otra cosa que intentar convencernos de ser ganadores, en Galicia, Feijóo y Pachi Vázquez habrían dado las gracias públicamente al BNG por la gentileza de cederles sin combate o disputa todo el espacio electoral preciso para poder otorgar lustre a sus resultados haciendo nada. Si hubiera justicia en la política, habrían llamado a Rodríguez, el longevo líder del BNG y de la UPG, para decirle de corazón: "Gracias Paco".

Los populares gallegos se jactan de un espectacular crecimiento porcentual de tres puntos, que se traduce en el astronómico montante de 2.733 votos más que hace cinco años y 200.000 menos que en marzo. No crecen tanto los votos como el impacto porcentual del derrumbe nacionalista. Otro porcentaje tan llamativo como irrelevante lo aporta que el PSOE ha recortado en un punto la diferencia del 1-M. Otro "gran éxito" expresado en la pérdida de 45.000 papeletas en europeas y el doble en las gallegas.

Feijóo ha mantenido sus resultados obteniendo un éxito meritorio pero relativo. No es mucho pedir a quién aún disfruta del crédito que da estrenar gobierno y carecer de rivales. Ninguno de sus oponentes pasa de estar en prácticas o de transición. Feijóo competía contra sí mismo y ha empatado. No ha logrado hacer buena pesca entre los 80.000 cedidos por sus rivales. Si no lo consigue ahora, con todo favor, algo tendrá que ver una acción de gobierno tan desconcertante casi siempre como misteriosa en ocasiones; en especial su acreditada capacidad para cabrear a una parte del país haciéndole luz de gas al gallego. Pachi Vázquez ha buscado refugio en la leyenda del voto urbano, obviando que los populares mantienen su estatus de primera fuerza. La proclamada recuperación de cinco puntos tiene causa de nuevo en la desinteresada contribución nacionalista. Los socialistas han perdido votos absolutos, sin atraer para su causa los apoyos en deserción desde el campo vecino.

Si quieren un ganador, busquen en el chiringo de Rosa Díez, progresando 10.000 sufragios desde el 1-M. Si quieren un perdedor, miren al BNG, que pierde la cuarta parte de sus votos en 2005 y el 60% de marzo. Con el agravante de que la mayoría se ha ido en las ciudades, donde está eso que Rodríguez o Beiras llaman el voto dinámico, no ese voto rural que con tanta frecuencia menosprecian. La decisión estratégica impulsada por la nueva dirección de girar más hacia la presunta izquierda, abandonar Galeusca y embarcarse con Esquerra para ir a buscar votos donde no hay, ha dejado más libre a socialistas y populares el espacio donde sí hay voto en Galicia: la izquierda y el nacionalismo moderados. Un bufé libre del cual sólo han sabido servirse estadísticamente. La decisión de preocuparse por intentar contentar a los electores perdidos en marzo, olvidándose por completo de atender a ese 16% de gallegos que dio su apoyo al proyecto de Quintana, ha traído caer por debajo de la barrera psicológica del 10%. Prescindir alegremente de su único activo electoral, el propio Quintana, sin disponer de recambio seguramente no habrá ayudado a contener la fuga masiva.

El nacionalismo afronta un serio peligro de encaminarse hacia la extinción o la irrelevancia electoral. Está en su mano. Los votantes se han quedado en casa, no se han ido con el cartero. Pero si la respuesta es la suministrada hasta ahora, se irán. Si el análisis continúa siendo que no se ha girado lo suficiente hacia la izquierda y por eso vuelve a ganar la derecha, o que por no haber virado dabondo hacia el soberanismo de salón ha ganado el neoespañolismo, el BNG caminará de victoria en victoria hasta la derrota final. Seguramente, esos electores se plantearían volver a casa, si la respuesta es jubilar a una clase dirigente convertida en el problema e iniciar la renovación ideológica hacia el nacionalismo posible que demandan y donde la mayoría no está fuera esperando a ser liberada o descubierta, sino que debe construirse por la vía del convencimiento, atendiendo sus demandas con políticas modernas y eficientes e integrando la compleja pluralidad de la sociedad que se aspira a gobernar.

ANTÓN LOSADA.

miércoles, 10 de junio de 2009

Kaká sí



Empezamos con el Floren team.

Espero que esta saga de fichajes que comienza dé buen resultado.

Yo también los habría pagado. Teniendo en cuenta que hasta ha podido propiciar algún que otro problema a algún italiano que no es que cuente con mi admiración.

Un saludo.

lunes, 8 de junio de 2009

En base a dous artigos dos Estatutos da UPG, sacade as vosas conclusións

Neste artigo coloco algúns dos artigos da Unión do Povo Galego, que permanecen trinta e tantos anos despois nos seus Estatutos. Guste ou non a algún lector, como se puido ver no último Congreso do BNG, gañaron as teses da UPG en contra de posturas como Aymerich ou Beiras.

Artigo 2

A UPG como partido comunista e patriótico que asume a loita de liberación nacional ten por obxetivos:

A) O impulso e apoio dunha ampla frente nacionalista que mobilice e organice ao noso povo na loita pola autodeterminación e o exercício da soberania nacional.

B) A autoorganización do noso povo a nível político, sindical, asociativo, etc... que implique a total independéncia orgánica e política necesária para garantir a liberación nacional e social de Galiza...

Artigo 4

A U.P.G., como partido nacionalista galego, considera que o inimigo principal do povo galego é a burguesia monopolista española, que domina o aparatao do Estado, através do cal, contando coa colaboración da burguesia intermediária interna, mantén unha opresión capitalista colonial en Galiza.


Cando o partido maioritario do BNG renuncie a este tipo de artigos soviéticos, quizais, os votantes moderados galeguistas, que non son independentistas nin entenden de sectarismo, volvan a apoialos.

Os pésimos resultados electorais do BNG


Acabo de conversar cun bo amigo sobre os resultados destes comicios ó Parlamento Europeo e, en clave analítica, fixemos uns cantos comentarios polo miúdo a conto dos pésimos resultados do BNG.

Particularmente, aínda que os meus postulados políticos estiveron por aquí sempre ben defendidos e, sobre todo, claros, síntome libre para facer uns cantos comentarios por mor dos flagrantes resultados do Bloque Nacionalista Galego.

Moi lonxanos quedan os tempos de Xosé Manuel Beiras á fronte da organización nacionalista, quen quixera construir un partido para tódolos galegos, que aglutinase no seu seo unha alternativa propia para Galicia con certa moderación -como se puido ver coa súa intención de avanzar hacia o centroesquerda e abandoar sen fisuras as bases teóricas da marca UPG-.

Dáme mágoa a actual situación política do Bloque. Non se trata de falar de esquerdas ou de dereitas, trátase de que o BNG renunciou a reditar Galeuscat para votar e apoiar a Oriol Junquera coa súa tapada Ana Miranda, quen me pareceu moi boa candidata (formouse ás beiras de Camilo Nogueira en Bruselas).

Os resultados do Bloque son unha grande mostra de que se están alonxando da sociedade civil galega para achegarse ós minimalismos da extrema-esquerda como ERC ou Aralar. A actual dirección -é convinte discernir entre a dirección e as bases do partido- renunciou a reditar a coalición GALEUSCAT, con partidos que foron opcións de goberno nas súas terras -PNV, CIU- e así ter máis doada a presencia doutro deputado galego, para porse a día de hoxe ó servicio de Oriol Junquera, a quen verdadeiramente votaron os galegos que introduciron a papeleta do BNG nas urnas, e unirse ós mandos ultraradicais dos fanáticos de ERC.

Moitos votantes moderados do BNG non entenderon o desnorte ideolóxico da súa organización e prefiriron absterse ou apostar por outras opcións máis coherentes.
O BNG debería de soltar moito lastre na súa superficie e REFUNDAR os seus plantexamentos políticos en clave galega e non en tanta ideoloxía involucionista, pois as ideas serven a Galicia cando hai un verdadeiro interés en servir ó país dende posturas moderadas e cercanas ós galegos, á terra nai, aglutinando a todo o mundo, e non dende os manuais máis intransixentes da esquerda independentista e antisistema.

Fago este artigo e opino desta maneira porque creo necesaria unha forza nacionalista que defenda certas cousas que tanto o PP coma o PSOE non fan ás veces. Non se entendería Galicia sen o BNG, ó igual que España non sería entendida sen un partido socialdemócrata como o PSOE ou liberal conservador e de centro como o PP.
Ó igual que é necesaria a alternancia entre o PP e o PSOE e a súa sólida presencia na sociedade española, é imprescindible que a voz de moitos sectores galegos sexan defendidos con forza -moitos dos cales eu non apoio, pero que están aí e, polo tanto, teñen que ter representación- cando o PP e o PSOE non o fan por non seren parte dos seus dominios.

Moitos galegos non entenderon como o BNG, un partido galego, que tanto presume e defende a súa galeguidade por enriba de todo, permitiu que Camilo Nogueira non puidera optar ó seu escano durante dous meses tras correr a lista de Galeuscat, deixando constar na memoria de moitos que estiveron de espaldas ós seus votantes cando os seus votos correspondíanlles en propiedade, xa que as actas cando corren son das persoas e de ninguén máis.

Agora, podería pasar o mesmo. O candidato do BNG non era Ana Mirando, non era GALEGO, TAN SEQUERA ERA DO BNG. ERA ORIOL JUNQUERA DE ERC, ERA CATALÁN EXCLUSIVAMENTE, xa que as opcións de merdrar en apoio indo con eses grupúsculos eran moito menores para que Galicia contara con outro representante galego en Europa, neste caso do BN, como cando estivera Camilo Nogueira.

Igual de lexos quédanse do histórico Partido Galeguista e das teses de Castelao, Risco ou Bóveda, xente que podería aceptar o BNG de Beiras e Galeuscat, pero non o BNG de ERC e da UPG -partido da extrema esquerda, comunista e independentista como así se define nos seus arcaicos estatutos sen mudar dende os 70, partido que é a base maioritaria da actual dirección do BNG-.

Se algún militante do BNG pensa que hai algo de razón neste artigo, que non espere a que en vez de ter o 10%, ó seu partido cústelle chegar ó afamado 5% galego...

domingo, 7 de junio de 2009

O PP volve a consolidarse como partido propio da terra




Rebasando o 50% dos votos, o PP, tres meses despois das flamantes eleccións autonómicas, consolídase como o partido con que os galegos maioritariamente se identifican unha vez máis, polo debido, segue a ser o partido da terra.

A volta á Xunta, tralo impecable e sólido liderazgo e máis a ilusión que xerou Feijoo na sociedade galega cun partido renovado, foi toda unha homenaxe e un recordo memorable para todas esas persoas que no seu día construiron e traballaron por este partido, dende Albor, pasando polo que será o Presidente por excelencia de Galicia, Manuel Fraga, e o histórico líder galeguista que xunto a Manuel Fraga transformaron Galicia, construindo o partido da terra e facendo desta Galicia a Galicia moderna do S.XXI, Xosé Cuiña Crespo, a quen esa "Galicia nai e señora" tanto o bota de menos.
Como tamén todas esas persoas de importantísima relevancia como o ex-Sec.Xeral, Xesús Palmou, alcaldes e demais cargos a disposición do PP no seu día.

Nós formamos parte do Partido Popular, e somos o PPdeG, o partido que seguen liderando ourensáns como Feijoo e pontevedreses como Alfonso Rueda.

Unindo a democratocristiáns, liberais, conservadores, etc... o PP é un gran partido.

Con estas avaliacións para Rajoy dende as eleccións galegas, vascas e, agora, europeas, dáse por confirmada a estratexia do Congreso de Valencia en clave positiva, moderada e centrada, colocando nos postos de dirección a persoas que conectan perfectamente co sentir da maioría dos militantes deste partido.

Este resultado foi trascendental para que o Pp nacional puidera gañar estas eleccións e mostrar que o Presidente do Goberno estase a equivocar na súa xestión económica e política de España e propiciar dende Galicia a conquista de toda España e poñer na Moncloa a un pontevedrés e a un galego como Mariano Rajoy.

miércoles, 3 de junio de 2009

Enhorabuena Carmencita




Me acabo de llevar una grata sorpresa tas hacer mi nutrida lectura diaria de los medios de comunicación digitales...

Hoy viene en La Voz un artículo con los chavales que obtuvieron Matrícula de media al finalizar el bachillerato en Pontevedra. Me llevé una estupenda sorpresa al ver entre esas cinco promesas a mi amiga Carmen Alonso (primera por la izquierda sentada), que estudia en el Sánchez Cantón.
Es curioso que después de intentar convencerla para que hiciese Derecho en Santiago, me tenga que enterar por este artículo que la cabrita se me va a Madrid, concretamente a Icade a cursar la doble licenciatura de Economía y Derecho. :D

Alfinal, en parte, tira por el ramo pero no en el mismo sitio.
Aver si lo de invitar a unas cañas lo cumple. xDDD

lunes, 1 de junio de 2009

Vuelve el esperado por todos


Ya es Presidente del Real Madrid.

Al no tener rivales, la Junta Electoral lo ha proclamado Presidente de la institución blanca.

Por otra parte, se confirma el fichaje de Pellegrini como próximo entrenador.

Volveremos hablando de fichajes confirmados.