Como expliquei no anterior artigo, onte leváronse a cabo as eleccións para escoller ós alumnos que formarán parte da Xunta de facultade.
A estas eleccións concorrían o CAF- Comités Abertos de Facultade, GER- Grupo de Estudantes Renovadores, AID- Alumnos Independentes de Dereito, IESGA- Iniciativa Estudiantil Galega, AGIR e dúas persoas máis que ían en solitario.
A campaña comezara o día 27 de novembro, tendo 8 días lectivos ata o día 11, xornada de reflexión, para expoñer as nosas iniciativas.
A diferencia aplastante en recursos dunhas asociacións a outras foi moi superior.
O CAF leva presentando candidatura 24 anos, IESGA algúns menos pero tamén ten moita experiencia, o GER era a primeira vez que se presentaban como nós pero elaboraron unha lista de 21 persoas, mentres que nós, AID, concorrimos con 9 persoas, ademais de que non contabamos con ningún tipo de axuda económica ou apoio material, todo o que fixemos foi pagado por nós, coa axuda dun simple ordenador y unha sinxela impresora, o que non nos impediu elaborar unha gran declaración de intencións como "representar a tódolos alumnos por igual, sen distinciós ideolóxicas e sen clichés predeterminados, porque cremos na democracia e na liberdade a dicidir...", e, tamén, un proxecto moi claro.
Eu tiven especial traballo, xa que era o único alumno de 1º que ía na nosa lista, mentres que o CAF presentou a 7, e 5 deles na miña clase, co que fun dos que tivo unha maior oposición;
ademais hai que ter en conta que levo 2 meses na facultade e a descompensación cos que teñen xa anos era evidente, pero esforceime ata o máximo por contactar e falar co máximo de persoas, o "boca a boca", que é como se gañan unhas eleccións, "na rúa".
A pesares das moitas dificultades ás que nos enfrontamos, o espléndido, intenso e gran traballo que fixemos, expoñendo as nosas ideas e iniciativas, de boca a boca, e con follas informativos, plasmouse nos resultados das eleccións.
O menos gustoso é o reconto, ao ser listas abertas con 60 candidatos e ter a posibilidade de votar a 21 deles levounos dúas horas e pico, pero mereceu a pena.
Os representantes de alumnos en Dereito son 30 e teño a satisfacción de poder dicir que AID conseguiu obter unha representación plena da súa lista para compoñer a próxima Xunta de facultade, sacamos 9 de 9, un éxito, mentres que os 21 restantes eran do CAF.
Pero a análise é clara, os resultados estiveron moi axustados entre os membros do CAF e de AID, polo que se chegamos a presentar a 21 persoas o resultado sería posiblemente ben distinto en favor nosa, ou se foramos en coalición con GER, a día de hoxe, teriamos a lista completa representada, xa que eles tiveron mais ou menos unha media de 24 votos, e así teríamos en conxunto a posibilidade "de facto" de gañar aos CAF en votos e en representantes. Pero isto debeuse a que a nosa asociación foi creada co curso iniciado, mais estou seguro que de aquí ao futuro os GER e os AID terán un amplo traballo de colaboración para os próximos dous anos, e polo que eu farei un gran empeño porque representamos unha gran alternativa aos CAF.
Aínda non teño nas miñas mans o resultado de votos de todos os candidatos que saíron elexidos, pero sei os primeiros.
O número un e dous en votos foi un empate entre unha membro do CAF e Fernando Carreiras, bo amigo e gran compañeiro de AID, con 87 votos; o terceiro en número de votos fun eu, Jorge Cubela, con 84 votos a 3 dos primeiros (hoxe case mato aos amigos que non foron a clase onte, jeje); e o cuarto en número de votos foi unha membro do CAF con 83 votos; e os demais os porei no momento en que teña o resultado completo.
Estou moi satisfeito do resultado que obtivemos e que obtiven, non me esperaba que a xente respondese con tanto entusiamo á nosa chamada, pero quedou claro que a humildade dun grupo de xóvenes, a súa claridade nos plantexamentos, e o seu respeto por todas as candidaturas que se presentaban mostrou un claro respaldo aos candidatos de AID, e estou plenamente concienciado da responsabilidade que nos otorgaron as urnas e, por conseguinte, os nosos compañeiros.
HAI UNHAS PROPOSTAS QUE CUMPLIR.
Gracias a todas as persoas que participaron nas eleccións de onte. Saúdos.
21 comentarios:
Enoraboa JOrgiño, merécelo.
;)
Que tal vai a cousa pola carreira? estarás estudiando xa non?
bueno... pórtate ben!!
Un abrazo.
El CAF tiene 21 representantes en Derecho? mimaaaa
¿Como tienen tanta fuerza? epero que trabajéis mucho, en farmacia ahí estuvo la cosa.
Manuel Sangil
Necesitamos unha unificación dos sindicatos e asociacións estudiantís( Sindicato de Estudantes, CAF,AID,Asembleas...) para fortalizar a nosa postura en contra do Plan de Estudos de Boloña.
Parabéns polo resultado obtido, que reflexa o carisma dun bon político.
Gracias por todas as felicitacións!! Un abrazo.
Tudo o poder para as assembleias!!!
As juntas de faculdade som umha faras! Nom nos representades
Ó assembleiario (assembleiario, si, que para falar protugués primeiro hai que sabelo) claro que non o representamos, por varios motivos:
1º, seguro que non nos votou.
2º, de momento non veu falar con nós.
3º, non quere que o representemos.
¿Vou eu, ou imos nós, ir en contra da súa vontade? Non, por certo. Pois que sexa libres, e que nos deixe selo. As Xuntas de Facultade son o órgano que temos disposto legalmente para desenvolver a tarefa representativa. Todo o demáis é boa vontade ou intento. E surte o efecto que surte, ou non. POLO TANTO se son unha farsa é porque alguén se molesta en farsear, e se non quere aproveitar o que o sistema lle brinda, este señor assembleiario, non dea a lata e faga algo constructivo. Un sudoku, por exemplo.
Arias é unha autoridade moral en Dereito, ;)
Pois será toda a autoridade que queiras en dereito, pero en idiomas e decencia política (si, as eleccións á xunta de facultade tamén son política), ren de ren.
Sobre o primeiro porque a verba "assembleiario" non existe, e para dicilo remítome a calquera "Dicionário da Língua Portuguesa" que queiras mirar.
Por outra banda, resulta obvio que Assembleario está a escribir en galego reintegracionista ou reintegrado, como prefiras, no que si existe a verba assembleario.
Eu particularmente non son reintegracionista en absoluto, mais chámame a atención que cando alguén escribe algo en reintegrado, moitos dos que tentan rebatilo comezan o seu descurso atacando o seu xeito de escribir.
Sinceramente, cando vexo a un deses, o primeiro que penso é que ante a falta de máis argumentos recorre a esa estupidez. E o segundo é "vale, @ nen@ xa soltou toda a artilleria, o resto serán parvadiñas".
Claro que das parvadiñas sempre se poden tirar conclusións. E neste punto é no que chegamos ao da decencia política.
Segundo Arias, non representan a Assembleario porque non lles votou. Perfecto, xa que logo SÓ representan aos que lle votan. E iso de que representades a todos por igual? Non sei, pero a min iso de "seguro que non nos votou" sóame a termos de amiguismo, "como non é o noso amigo que lle dean".
"de momento non veu falar con nós", pero é que ten que ir todo o mundo falar con vós para que @s representedes? Agora mesmo teño na mente a imaxe de don Vito Corleone sentado no seu diván recibindo a todo aquel que lle vai pedir un favor.
"non quere que o representemos". E como o sabes se non foi falar con vós? Tampouco sabes se vos votou. E polo que dixo aquí tampouco se pode tirar esa conclusión.
Esa, non é máis que unha desculpa que nos conduce a seguinte barrabasada: "¿Vou eu (...) ir en contra da súa vontade?". A iso chámaselle "escoar o vulto", ou o que é o mesmo, non dicir nada de proveito.
Claro que as Xuntas de Facultade son o órgano que tedes para desenvolver o traballo de representación de estudantes, pero a efectos prácticos, serven para algo? Si, para conseguir uns recintos bárbaros para as delegacións de estudantes cuns ordenadores moi cucos que acaban empregando os delegados e amigos para tarefas persoais. Pero para outros temas como un bo control do proceso de "bolognización" que se está a dar no sistema universitario galego, para un bo control na elaboración dos calendarios e horarios académicos, para, en definitiva, responder fielmente ás apetencias dos estudantes non. Trátase dunha cuestión porcentual, e iso de "o que propuxemos non se aprobou pero consta en acta" non é que valla para moito. Eu non lles chamaría farsa as Xuntas de Facultade, máis ben chamaríalles "medio de control de decisións". Se os estudantes non están contentos co decidido (cousa que acontece decote), a Xunta de Facultade ten unha excusa perfecta: "pois había compañeiros vosos cando se tomou esa decisión".
Polo que, si, as Xuntas de Facultade poden ser moi aproveitables, mais non podemos esquecer outras vías que o estudantado ten para facerse escoitar. Tal é o caso das asembleas.
Xa sei que aos mozos conservadores (algo que realmente soa a paradoxo) a verba asemblea lle resulta un tanto urticante (supoño que por iso prefiren acudir a congresos e convencións) pero é que as asembleas son a base da estructura dunha sociedade, e espero que non sexa o carácter democrático das mesmas o que os bote cara atrás.
Saúdos.
Creo que as palabas de Arias están sacadas de contexto.
Entre o noso programa estaba defender e representar a tódolos alumnos por igual, sen caer en clichés ideolóxicos como o CAF, por exemplo.
Os alumnos da facultade xa apostaron por AID, os 9 estivemos aí aí co CAF, só que nós eramos 9, fronte a 21 do CAF.
Claro que as asambleas son moi importantes para que os estudantes se fagan escoitar, pero son eficaces cando o sentido común e a moderación ideolóxica impera nelas, porque penso que chamar "organizacións privadas" ás asociacións de estudantes como así se nos definiu non é estar na sintonía representativa, palabras que poñen de manifesto que o que menos pretenden é representar ós alumnos, e sí expandir as ideas da Revolución socialista, que é ao único que se dedican moitas delas. E isto poderache doer, pero é a verdade.
Non vou dicir que as intencións de moitos da Asamblea sexan malas, porque seguro que unha parte importante o que queren é defenernos, pero outros só saben pensar en loita e en clasificarnos aos que non pensamos como eles en fascistas.
Pediríache que te puxeses un nome ou un nik para facer un seguimento dos teus comentarios e saber quen os fae, moitas gracias e saúdos.
O debate é unha boa maneira de chegar ao entendemento e sei que os dous estamos convencidos disto.
Saúdos
A ver,
As palabras de Arias foron as que foron, e estean no contexto que estean só teñen unha interpretación.
Cales son os cliches ideolóxicos nos que cae os CAF? A miña pasada experiencia universitaria permitiume ver que os CAF, fronte o que eu pensaba, non eran unha organización exclusivista en absoluto; declarábanse nacionalistas, si, pero á hora de denunciar algunha inxustiza importáballes un pemento que o que a padecese fose dunha ou outra tendencia, eles defendíano; e dubido moito que as cousas teñan cambiado.
Por outra banda, dicir que alguén cae nun cliché ideolóxico é, precisamente, caer nun cliché ideolóxico. A min é algo que me inspira un pouco de parcialidade ideolóxica, e estás presentando á AID como unha asociación, en teoría imparcial e independente. Pero, agora, permíteme que dubide da veracidade do independente nome da organización, cando ti mesmo recorres ao argumento de que moitos dos demais queren levar a cabo a revolución socialista, cousa que, por outra banda, non é certa. No terreo das organizacións, hai que procurar mirar dende dentro, para evitar os prexuizos que a vista exterior pode provocar.
Non me doe que o digas, provócame tristeza porque semella que nunca haberá unha organización estudantil realmente independente.
Non me acaba de convencer o que dis das "organizacións privadas". E logo AID é unha organización pública? Xa sei que "organización privada" pode ser entendido como algo despectivo, pero non deixa de ser unha realidade.
Eu vino dende o seo da Universidade de Vigo, e sindicatos estudantís como Opico, Alumnos Independientes de Nosequéfacultad... non eran máis que grupiños de amigos que logo de seren elixidos non a rañaban.
E todos eles empregaban as mesmas afirmacións para definirse, "nós non dependemos de ninguén", "nós si que somos independentes", "defenderemos a todos", "no somos nacionalistas"... todo elo para dicir que non tiñan contido político, pero é que é tan absurdo pretender dicir iso, que o que conseguían era unha enorme abstención.
O que dis de que vos chaman "fascistas", creo que é algo de victimismo. Non é tan fero o león como o pintan. Cando foi o da LOU, lembro perfectamente que eses que dis que vos chaman "fascistas" non dubidaron en contar co apoio de organizacións diametralmente opostas nos seus programas, había unidade estudantil... bon, menos uns cantos que, se botas man da hemeroteca, dicían que como os seus papás tiñan pelas e non lles ía afectar a lei non secundaban as protestas, entre eles algunhas desas organizacións independentes, cando menos polo que se refire á "cúpula", xa que logo vías membros desas organizacións nas protestas.
E,finalmente, ante os ácratas que rebentan as asembleas, porque eses que so pensan en loitar é o que son, uns ácratas, o mellor que un estudante comprometido pode facer é tentar participar nas asembleas e, pouco a pouco, conseguir que funcionen dun xeito eficaz e para proveito do estudantado. A mera crítica, como a que fan moitos, non é máis que froito da apatía.
Saúdos.
PS. Como podes ver, adopto o alcume de "Tevye", unha pequena homenaxe á personaxe creada por Sholem Aleichem.
Certamente caín en grave erro co do portugués, e desculpas pido. Non quero saber nada de reitegracionismo pero si de lusismo… e así collín unha palabra propia do século XVIII, en traducción da “Ode to St. Caecilies Day” (Hail to this happy place, musical assembly…) de Sir Henry Purcell. Os meus idiomas, señores, son, na maior dos casos, de oídas, debido á música, e por ser esta antiga, caín nese erro. Retrácteme pois, pero sempre coa xustificación de que é termo eufónico (e que incluso hoxe poderíase considerar rústico no portugués) e antigo da lingua portuguesa. As miñas desculpas, se iso pretendía alguén.
Por outra banda, a representatividade. Eu non represento só a quen me votou, senón a aquel que está dacordo comigo… ou isto tampouco. Todo, un por un, explícome:
Temos no plano nacional, a “gresca” montada co do aborto: ¿quen representa a quen? Máis claro: cando se realizou no Congreso dos Deputados a votación para a intervención na guerra de Iraq, ¿respondía o resultado da votación á representatividade da poboación do total do Estado? Non. Así de simple. Non.
Apliquémo-lo caso á facultade: non se pode forzar á representatividade, pero tan só ós representandos. É dicir, ós que teñen dereito a ser representados. Un ten medios para participar individualmente no goberno do centro, como é, neste caso, instancia ante o Decano da Facultade. Pero aínda así, pode usar dunha asociación ou agrupación electoral ou representante na Xunta de Facultade para poder obter o seu fin, xunto cos votos doutros ou incluso profesores, o que aporta máis solidez ás súas pretensións. Ou polo menos máis apoio. Esta última forma de representación é moi usada no Reino Unido, en Westminster; e para levala a cabo é preciso que os señores deputados realicen, que así o fan, unha tarefa denominada “nursing”, atención directa ó cidadán. Pois isto mesmo é o que o amigo Carreiras leva facendo durante un ano e pico, e pretendemos seguir facendo: TODOS PODEN ACUDIR ONDA NÓS E EXPOÑERNOS AS SÚAS QUEIXAS, nós levámolas á Xunta de Facultade, e eu estou disposto a levar, incluso, as que menos vaian comigo… PORQUE ASÍ O PROMETÍN.
Outra: somos ¿ideolóxicamente independentes? Falo por min: EU SI, e se non o amigo Cubela pode ser testemuña de como teño ideas máis ben pouco ortodoxas de temas como… a Lei de Partidos e as ilegalizacións políticas; as miñas concepcións anti-Estatistas (pódese dicir que son, en certo modo, un “ácrata conservador”). Pero non se trata de que sexamos nós ideolóxicamente independentes ou non, senón que a agrupación electoral si o é. Non ten a ninguén detrás. E creo que os CAF si teñen detrás a partidos e organismos políticos: a IESGA tíñanos e téñenos, AGIR tamén, pero os seus apoios son menores… descoñezo como funcionan as asembleas, algo falei cunha directiva ou organizadora delas, e non me parece mal o funcionamento, pero as asembleas teñen que pasar de aí ó plano da representativodade oficial, non como algúns postularon, quedárense en voces populares á porta das facultades. Temos aí o exemplo de Historia e de como se logran gañar unhas eleccións. Exemplo que, por outra banda, non me meterei a calificar, porque ata pode ser pésimo exemplo. Pero as asembleas entraron, e é o que, de momento, vale.
AiD: é independente ¿por que? Por que no seu seo intégranse nacionalistas, centralistas, xente de dereitas, de esquerdas, do PP, do PSOE; xente que está a favor do aborto, xente que non; a favor do plano de Bologna, outros que non, da privatización da universidade, e tamén o contrario. ¿Por que nos asociamos? Porque así temos máis facilidades para levar a cabo a nosa tarefa e poderemos lograr medios que doutro xeito non poderíamos ter. A liberdade de voto e a rotura da disciplina de partido están claras dende o primeiro día: así as papeletas para os votos poñían os nosos nomes, e, a continuación AID-Independente: isto foi unha premisa miña para concorrer ás eleccións: que todos fosemos Independentes, para non vincularnos con unhas siglas determinadas. Non defendemos a AID, SENÓN QUE DEFENDEMOS A QUEN PROCURA QUE O FAGAMOS.
AiD está aberta a todos. Celebrarase unha asemblea de AiD, aberta ó público en breve… para buscar socios e para expornos a todos, para dar acubillo, ¿cando se celebraron asembleas das outras candidaturas nin asociacións na facultade de dereito da USC abertas a todos? En catro anos que levo aí non vin a primeira. ¿Como se elixe a directiva? Lonxe estou de sabelo: en AiD votamos, e todos libremente, para poñer a alguén á fronte da Asociación.
Todo isto non quere dicir que en casos non teñamos opinións conxuntas, e incluso unánimes en moitas cousas, aí está o paradigma dos horarios normais de clase na facultade. AiD pronúnciase a favor dunha opción en concreto porque todos os que estamos en AiD conviñemos que así fose.
Certamente que tamén, son, ó meu modo, catalán. Só estou ás maduras, e deixo as duras para outro. E creo que é o que teño que facer, e que é o máis correcto: non teño por qué rexeitar as axudas oficiais, xa que son o que manterá o proxecto de AiD e da independencia do estudiantado, pero o que non estou disposto a consentir é que me asoballe ningunha entidade universitaria. Supoño que é coma Facenda Pública: todos queremos prestacións e welfare-state e ninguén quere pagar impostos. Con razón. Aí está a clave das miñas intencións. E como sei que sempre me terei que abaixar, por desgracia, ó poder, non farei forza para romper a miña espiña, pero tampouco serei doado para que me dominen. A isto chámanlle ser realista e defender os ideais. E se a realidade non cabe, pois seremos idealistas e rebeldes, que para iso somos xoves.
¿Teño que representar a quen non me votou? Non, mentres non reciba o seu mandato, e entre tanto representarei o que máis conveniente crea. Porque nese iter… algo haberá que facer ¿non si?. Polo de agora tentaremos falar cos outros representantes das outras candidaturas: poñer en común plans de traballo e ideas, que se podan conxuntar… explicar de qué imos e que nos expliquen o mesmo. Traballar por todos. Tamén co profesorado e co Decanato, e facer valer as nosas peticións, que de momento sendo domésticas, son proveitosas.
Nós non somos exclusivistas: quedou claro cando se constituíu a asociación cales eran os requisitos para entrar, quedou claro cando se presentaron as candidaturas cales eran os requisitos e o funcionamento cando a xente saise elixida, se saía… e de aí adiante haberá que ver:
1.- Se AiD se postula en conxunto a favor ou en contra.
2.- Postularse na Xunta de Facultade, a título colectivo ou individual, segundo se resolve o anterior.
3.- Gobernar AiD democráticamente e dar acubillo a todos os que se queiran achegar.
4.- O que é o máis importante: demostrar que non estamos aí por ansias de poder barato nin con ánimo de ter un pc nin un local na facultade para uso propio, o que faremos con próximas eleccións á xunta directiva…
Somos independentes, somos veraces, somos libres e somos SERIOS. E aínda por riba, non nos cremos representantes plenipotenciarios de ninguén, porque a lexitimidade democrática das eleccións está, e moi ó meu pesar, en entredito, a causa da baixa participación. Pero como dixo o gran Constitucionalista e filósofo do dereito Shin-Chan, “éche o que hai, Misae…”
Un alegato moi bo, por certo.
Entendo perfectamente todo o que sinalas, mais pisas un terreo bastante esvaradío. Tal vez ti sexas realmente independente dada a túa acrasía; pero a outra xente, a xente que ocupa postos orgánicos dentro de outras organizacións (sexan da cor que sexan), vai obrar sempre de xeito independente?
Sobre o da representatividade, aínda que dis moitas cousas, todas elas certas, non deixa de ser unha saída pola tanxente para tentar disimular o que dixeches. Pero, sinceramente, non creo que un delegado de alumnos, membro dunha xunta de facultade (e falo por experiencia propia), teña que estar agardando a que os estudantes lle vaian contar os seus problemas para actuar co que iso de que non te vas sentir o seu representante mentres non che vaian, en fin...
Iso si, quero felicitarte polo convencido que se che ve no proxecto, e dicirche que agardo que ese entusiasmo conduza a bos portos.
Saúdos,
Tevye
PD. Sobre o do portugués, iso pasa decote. Mais quero dicirche que o feito de que ti non queiras saber nada do reintegracionismo non vai implicar a súa inexistencia; é un fito cultural que existe e hai xente que o emprega.
Graciñas por tanta consideración.
En referencia ás nimiedades: as teses reintegracionistas están no mesmo nivel que a teoría do continuum das linguas do norte ibérico, a excepción do éuscaro. O Prof. Méndez Ferrín calificou a esta última tese como de “soberana parvada”. Non obstante aínda non oín voces a considerar que criticasen o reintegracionismo, pero sí que era algo semellante ó famoso continuum, ou que tomaba como base esta idea. En fin: hai unha moderna gramática do galego, que eu non respecto por cabezonería simplista (aínda non podo coas grazas) e atéñome á antiga. Se o reintegracionismo fose un dialecto poríao eu sobre da miña cabeza, pero como custa caro crer que pouco menos que foi inventado e cun ánimo de achegarse a uns e separarse doutros (as linguas son sempre para achegar e nunca para separar, e o que así o pretenda tan só é un animal), non me agradan tales teses. Pero en fin, cada un que fale como poda ou queira, e entendámonos, que con iso tamén me contento.
En referencia á independencia, sigo dicindo o mesmo: AiD é independente, eu son o seu Secretario e procurarei, dacordo ós estatutos, manter esa independencia. Así me custe sangue. Parir decote para criar esterco é moi duro; pois AiD non estará en venda mentres no seu seo haxa democracia, como a hai, e mentres eu estea de Secretario, que non sei canto será. E tal porque así o dispoñen os Estatutos. Dos demais eu non podo dicir nada porque descoñezo o seu modo de funcionamento. Pero que todos teñamos a nosa ideoloxía ou que nos decantemos a favor duns ou doutros tan só é un exemplo de particularidades. Non estou a evadir respostas claras nin tampouco a deixar de mollarme: non teño nada en contra de que os meus compañeiros de candidatura teñan a súa ideoloxía política, relixiosa, moral, sexual… non me opoño a que a poñan en práctica; é máis: paréceme estupendo. Ó que me opoño abertamente é a que sometan a AiD, e por extensión a todos nós, á súa ideoloxía; do mesmo xeito que me opoño a que calquera organización estudiantil, que pretende a defensa dos intereses do estudiantado, se meta debaixo dun xugo político ou corrente partidista (isto moito menos). Opóñome a que, se por un casual, eu non fose nacionalista, non poda entrar nos CAF, ou que non entre porque se os CAF se decantan e eu estou en contra, isto cree certo conflicto ideolóxico. Estou a favor da unión, por iso pretendemos dialogar con todos os representantes: temos a intención de facer unha fronte común en temas xerais que nos afectan directamente, pero por ser común, terá que ser de mínimos, e uns mínimos moi baixos, para que dentro do mesmo saco caibamos todos.
A representatividade creo que non quedou clara, e contrastarei as miñas primeiras palabras no foro do amigo Cubela. Supoñamos, que non é moito supoñer, que hai unha persoa que di que o sistema político Español é unha farsa. E que os señores Senadores e Deputados non representan ós cidadáns, senón que ó seu partido. ¿Ofuscaranse cando lles chamen a atención por tanta cara dura? Non, porque realmente están a facer, a cotío iso. Pero se de veras fosen representantes ¿pareceríalles mal? Pois claro que si. Imos máis alá: cando nós prometemos que de veras representaremos non podemos forzar unha representación, igual porque imos en contra das pretensións do representado. Isto non obsta en punto algún a que haxa problemáticas que verdadeiramente se aprecien e ás que haberá que buscar unha solución ipso facto, e facela valer para todos. O noso traballo, 36 representantes do estudiantado, consiste en convencer ó resto da Xunta de Facultade, ós profesores, e obter o seu apoio. Francamente: esa tarefa é a que nós temos que levar a cabo, nós xa estamos convencidos das nosas necesidades e temos que garantir os fondos mediante a oratoria e brillantes alegatos que movan a opinión docente; e as formas, mediante impugnacións e cuestións coma, por exemplo, da antepenúltima sesión da Xunta de Facultade, celebrada no mes de Xuño, cando había exames, e á que non asistiron os representantes dos alumnos, e na cal se aprobaron definitivamente o cambio dos horarios: unha cousa totalmente irregular e que da que pensar, xa que trinta votos nunha reunión dese tipo fan moito.
Certamente para min sería unha gran derrota conformarme con dicir que as nosas mocións e propostas fican en acta, e nada máis. O papel terma do que lle poñen, e se a pretensión dos representantes do alumnado non vai máis alá é dolorosa a súa función: máis lles valera bailar. Non teño especial teima en falar moito, aínda que son dado a iso, senón que falar o preciso: coma Sócrates na súa apoloxía, aínda que non serva para nada, porque hai enconamento. O conto é ir movendo apoios, que é o que precisamos. Hoxe teño entre mans as partidas presupostarias do ano pasado para os distintos departamentos da Facultade, e dan risa. Unha facultade con 1700 alumnos ten, para o departamento de Dereito Civil, que imparte seis asignaturas troncais e obrigatorias, amén doutras tantas optativas, 2400 euros anuais, e teñamos en conta que é o departamento que máis cartos recibe. Isto é o que hai que mellorar, por exemplo, e ninguén, neste punto, parece molestarse. ¿Para quen é a representatividade aquí? Para calquera, porque o ben é común, e é ó que temos que tender.
Polo tanto os representantes non só teñen unha tarefa de representación: teñen a tarefa da procura desa porción do ben común, (e sen dúbida é ben común que os estudiantes estean surtidos de medios, o mesmo que os investigadores, para realiza-lo seu traballo: estamos a falar de Ciencia) e lograr que se consiga. Non a máis palabras que soan ben e levan un baldeiro de contido que só cría arañeiras.
Os CAF recibiron últimamente 1200 euros nesas partidas presupostarias, que me digan a que as adicaron, se se pode saber. Xa que foron os meus representantes. Ningunha agrupación estudiantil se molestou, dende a independencia e coma se fosen estatuas, a escoitar as verdades do foro; nin tampouco fixeron unha sesión informativa de queixas do alumnado: queixas concretas e necesarias, agravios sufridos… a única información “útil” foi a que deron o día da folga, dicindo que os alumnos tiñamos dereito á folga. E foron piquetes educados, que preferimos quedar e quedamos: a suba dos prezos públicos non teñen nada que ver coa universidade, senón que coa Xunta. E os partidos que hoxe gobernan son os que están detrás de moitas agrupacións estudiantís. Un pouco de seriedade e coherencia interna: se a min o PSOE me está a danar, non serei eu quen pague a cota dese meu partido nin estea afiliado. A suba dos prezos públicos é algo que tamén será preciso analizar, e move-la opinión do profesorado e dos demais compañeiros, e da universidade en bloque, e non dunha parte dos Sindicatos.
O problema das agrupacións estudiantís é que son tomadas a coña. Ti mesmo o dixeches co conto dos locais, os pc’s e as subvencións. Facer unha pancartada que non vai ter máis repercusión é unha tolería. Hai medidas, por exemplo, máis efectivas. Poño por caso unha non matriculación do alumnado. Supoñamos que o 60% do alumnado da USC non se matricula ou non paga os prezos públicos en protesta pola súa suba. ¿Sabedes a cantidade de millóns que se perderían? Acabarían baixándoos, e presto. Pero aquí cada quen raña o seu lombo, e unirse a berros, ou de troula, non causa efecto. Para coller as uvas hai que se subir á parra, cos conseguintes riscos. E son riscos que poucos estamos dispostos a asumir. As agrupacións e asociacións estudiantís que non fan nada máis que o que estamos acostumados a ver, ou que elixen obxectivos erróneos -¿que ten que ver o proceso de Bolognia cun Decanato?, ¿ou a LOU co Rector? Haberá que fecharse en Bruxelas ou no Congreso dos Deputados, e zorregarlle á Ministra ou Ministro de turno e non ó profesorado nin solivianta-la universidade- non lograrán nunca nada máis que nada.
Outra cousa das agrupacións electorais: por regra xeral só asisten todos á primeira das sesións da Xunta de Facultade: despois avían coma paxariños e non voltan. ¿Iso onde se viu? E creo que aí temos clara a intención de defraudación e de recibir, aí sí, un local, unhas subvencións, un ordenador. Non hai dereito a iso. Igual que non hai dereito que en Listas electorais vaia xente á que meteron por favor, é dicir, non cubrían 21 e meteron a amigas e amigos de por favor, para encher. A iso tampouco hai dereito. Ou o que vai ás eleccións vai convencido, e sabendo a que vai, ou que non vaia. E iso vino, admireino, critiqueino… no anterior proceso electoral. Desprezable postura, sabendo, ademais que esas asociacións contan con abundantes medios, sobre todo económicos, para se moveren. Non hai dereito, repito.
Que alguén diga “¡farsa, non nos representades!” só pode ser lido de dúas maneiras: a primeira, que certamente, por interese dos representantes, como está a suceder con algunhas candidaturas, que se representan a sí mesmas (a modo de exemplo: a xente votou AiD; o que nós atemos, atado queda: temos carta branca de 100 persoas); ou pola outra banda: non representan por desprezo dos representandos, como fago eu con certos e moitos (demasiados, diría) políticos, ós que non votei, nin votarei, nin por min nin no meu nome digan palabra algunha. A isto último me refería eu coa liberdade do votante. Non é un medio de tranquilidade moral, é un medio de aseguramento da liberdade: se a min non me votou, se a min me despreza na miña tarefa, se comigo non trata para resolver un problema; e aínda por riba vén con vituperios e non cre no método que temos ó noso dispor, claro que non o representarei: nin eu me teño por parvo, nin a el por persoa digna de tutela, xa que ben claro se manifesta. Isto dista moito de que sexa preciso que todos teñan que acudir á miña intercesión, ou á nosa intercesión. Pode cada un representarse de modo individual perante o Decanato; e nós tamén aprezamos a realidade para ver se é digno ou non de mención ante a Xunta de Facultade certa problemática. Non escapo a problemas: respecto sobremaneira o ámbito volitivo persoal.
Lamento falar tanto, e soltar tanto rollo. Procurarei, daquí adiante, ser máis socrático e inducir a máis dúbidas ca nas explicacións, porque é mellor sistema. Aínda que Sócrates para min que foi un perfecto imbécil e tartufo, aínda que xusto, en certo sentido.
Sen máis, Bo Nadal e unha aperta a todos.
Igualmente, Arias.
Pero debo dicir que pouco saquei en limpo de todo o que dixeches, refírome a algo novo, posto te recreaches no xa dito.
Aínda así, volvo felicitarte pola túa convicción e, outra vez máis, que os fados vos sexan propicios.
Tevye.
Lin enteiros todos os comentarios...
AID non defraudará...
Te olvidas de hablar de los profesores que os incitaron a presentaros y del que os pagó la campaña... ¿verdad?
Este Jorge es muy listo pero calla más de lo que dice
¿En qué te fundamentas para decir eso, si ni siquiera pisaste Derecho en tu vida?
Que cobardía... tener que inventar eso!!
gracias por lo de listo, porque tú poniendo esas cosas no lo eres demasiado, que se te ve el plumero!!!
Amigo Cubela, este último anónimo ten razón: olvidámonos de dicir quen nos pagou a campaña. Tamén nos debimos olvidar de cobrala, e de pagala ese "profesor descoñecido", sobre todo porque o amigo Carreiras e eu tivemos que mercar os folios para os cartaces e os dípticos, e a fita adhesiva para pegalos.
Olvidámonos de todo, e igual é porque nunca existiron. Coma as pantasmas. Pero pode ser que este último señor anónimo nos aclare tales lagoas... ¿Non si?
Por se a alguén non lle quedou claro: A campaña pagámola NÓS!
A verdade por diante, é máis, tesme que dicir canto vos debemos, que hai que dividir.
Aver se teño para antes de fin de ano o artigo sobre o Presidencialismo, moi liado me viñeron estas navidades jeje.
Feliz Nadal por certo sñor Arias.
Bon... ademais do que Arias e Jorge dixestes, que non poño en dúbida en absoluto, creo que o anónimo dos trapos sucios debería dar nomes. Se fala dun profesor que vos presuntamente vos pagou a campaña, creo que certamente deberiamos saber o seu nome.
Saúdos.
Publicar un comentario