Penso que recibín unhas palabras moi "constructivas" sobre o anterior artigo,
A Cabanillas.
Quero facer pública a miña contestación, a cal espero que estea ben entendida e argumentada e, o máis importante, que
non poida ofender a ninguén.
Eu o único que pretendo e pretenderei sempre é
defender os valores políticos que me inspiran por sentimento, por identidade, familia e tradición.
Cando falo neste Blog o fago dende a independencia doctrinaria, é un Blog persoal exclusivamente,
dende eu, Jorge Cubela.
Eu xa expresei a miña concepción sobre
o galeguismo, aberta a toda crítica.
Todo pensamento político
adáptase ás circunstancias temporais no que se viva.
A Castelao e Cabanillas tocoulles vivir nunha época ben distinta a esta, e na que Galicia aínda dispoñía, por exemplo,
dun sistema foral inxusto e prehistórico, abolido en 1926, de ahí as moitas
reivindicacións agraristas de Cabanillas, coas que me identifico plenamente, por ter sentido común e
defender ao pobo, sufridor de tantas inxustizas.
O galego como idioma vivía unha situación de desterro na vida da administración ben clara e, por iso, os seus defensores "loitaron", por exemplo, a través das Irmandades da Fala defendendo principios actuais como a
cooficialidade ao mesmo nivel do galego co castelán; a autonomía política; un estatuto de autonomía; o recoñecemento cultural e lingüístico de Galicia... reclamas coas que me identifico.
Despois da última experiencia alfonsina e primoriveirista, que propugnaban a centralización administrativa, a ningún bo fillo de autonomistas lles ía a convencer a antiga experiencia , polo que evidentemente
o lóxico era defender a República nese momento, porque era o sistema que máis garantías democráticas ofrecía e, aínda que na práctica non fose totalmente así debido á situación de crispación e división,
mellor interesaban para a autonomía galega, pero tamén hai que ter en conta que a República só recoñecía o dereito á autonomía de Cataluña, País Vasco e Galicia, do resto non...
Fálase de Risco... sí ben, pero Risco, ao que admiro na súa etapa galeguista (como deixou escrito Castelao "cando Risco era alguén...),
silenciou ou abdicara dos seus principios galeguistas coa chegada de Franco e mantivo colaboracións co seu réximen (soño sempre que fora por temor a represalias), mais outras persoalidades tan ilustres coma el como Fernández Albor, Ramón Piñeiro...
insignies militantes igualmente do Partido Galeguista, coa chegada da democracia non militaron precisamente en partidos nacionalistas, pero seguiron conservando toda
a súa vida o espírito galeguista. "Un avó" como Eduardo Rajoy foi o principal impulsor e promotor do Estatuto da autonomía galega, apoiado polo PG, polo que a adscripción ao galeguismo sí que demostra que é variada e pode ser lateral ao nacionalismo daquel entón e de agora.
Eu tamén podo parafrasear a Castelao, pero dende unha vertiente integradora:
"Son hespanhol porque son galego, se non fose galego non sería nada..."
En conclusión, naqueles anos defendíase a Galicia dende diferentes puntos ideolóxicos, pero porque era de sentido común e xusto facelo. Aquelas defensas ben as poderían adscribir tanto o PP como Psoe como BNG.
Penso que o bo da defensa de Galicia é que caben todas as maneiras e opinións de entender a nosa terra e o galeguismo,
porque igual de plural que é España o é Galicia.
Disculpas pola extensión... Agora a opinar e se ven ao caso, contrapoñer opinións, o máis sano da democracia...
